Μια επικίνδυνη τακτική επιβολής πολιτικών στη βάση υποθέσεων (Με αφορμή τον φημολογούμενο πιθανό περιορισμό κυκλοφορίας των ατόμων άνω των 65 ετών)

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Από τον Βασίλη Δημ. Χασιώτη

keimeno hasiotis

Από πολλές απόψεις, το παρόν άρθρο αποτελεί συνέχεια χθεσινού άρθρου μου με τίτλο «Με αφορμή τον φημολογούμενο πιθανό περιορισμό κυκλοφορίας των ατόμων άνω των 65 ετών : Η ειδογένεση του φαινο/γονο/τύπου «α65+» (ή πώς κυοφορείται ένας απροκάλυπτος ηλικιακός ρατσισμός)» («olympia» (21/9/2020)). Δεν θα επαναλάβουμε όσα εκεί έχουμε επισημάνει, απλώς, θα εκθέσουμε ορισμένα πρόσθετα επιχειρήματα, τα οποία κατά την άποψή μου, θεμελιώνουν ακόμα περισσότερο την γενικότερη θέση μου επί του εν τίτλω ζητήματος.

Στο χθεσινό άρθρο μου, προέβαινα στην επισήμανση μιας αντίφασης (από τις πολλές) που εντοπίζονται στην εστιασμένη επιχειρηματολογία που προσπαθεί να αναγάγει μια ειδική ηλικιακή τάξη, αυτή των ατόμων με ηλικία άνω των 65 ετών, σε μια κατηγορία ανθρώπων που ΓΕΝΙΚΑ μπορεί να θεωρηθούν ως «ευπαθείς». Σημείωνα, ανάμεσα σε άλλα, πως όταν η ίδια η Πολιτεία επιβάλλει ως όριο συνταξιοδότησης τα 67 έτη, (σε άλλες χώρες ισχύουν και υψηλότερα ηλικιακά όρια), αυτό από μόνο του, δηλαδή η αναγνώριση από τη Πολιτεία των άνω των 65 ετών εργαζόμενων ως «παραγωγικών», στερεί κάθε άλλο επιχείρημα περί της ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΎ «ευάλωτης» ομάδας, εξόν κι αν υποθέσουμε ότι το Κράτος, επιδιώκει μέσω τέτοιων νομοθετημάτων, όπως ανωτέρω η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, να «στείλει μια ώρα νωρίτερα στον άλλο κόσμο» τους εργαζόμενους αυτής της κατηγορίας, μια υπόθεση ασφαλώς δεν που μπορώ να την υιοθετήσω, όμως, αναμένω να ακούσω και εκείνους που εκπροσωπούν την αντίθετη άποψη (ότι δηλαδή οι άνω των 65 ετών είναι ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ «ευάλωτης» υγείας).

Αυτός συνεπώς ο περιορισμός της ελευθερίας μετακινήσεων υγιών πολιτών, με κριτήρια που δεν έχουν σχέση με την υγεία τους, αλλά με την απλή ΥΠΟΘΕΣΗ (στην οποία προφανώς εδράζεται) πως κάθε άνθρωπος άνω των 65 ετών είναι ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ «ευπαθής», ασφαλώς είναι κάτι που δεν αντέχει σε καμία σοβαρή κριτική.

Άλλωστε τα παραδείγματα που πιστοποιούν την εμφανώς λαθεμένη βάση κατηγοριοποίησης των άνω των 65 ετών πολιτών ως εξ ορισμού «ευπαθών», είναι καθημερινά, πάμπολλα και σε πολλές οικογένειες ορατά, και σε κάθε περίπτωση πιστοποιούν αυτή τη λαθεμένη βάση : Έτσι, άνθρωποι άνω των 65 ετών, να αποτελούν παραδείγματα για πολλούς νεώτερους σε τέτοιους τομείς και δραστηριότητες, όπου κυριαρχούν η ενεργητικότητα, η αντοχή (ψυχική και συχνά και φυσική), κ.λπ., ενίοτε δε, ασκώντας και υψηλά λειτουργήματα ή και κατέχοντας υψηλές θέσεις ευθύνης τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, ή επιδιδόμενοι στο επιχειρείν, ή απλώς ζώντας τη ζωή τους και επιδιδόμενοι σε άλλες δραστηριότητες. Πώς όλοι αυτοί μπορούν να αποδεχτούν πως σώνει και καλά οφείλουν να θεωρήσουν εαυτούς ως «ευπαθείς»;

Η εικόνα που δείχνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή και κάποιες διαφημιστικές καμπάνιες που αναφέρονται στους «ηλικιωμένους», ηλικιωμένους με το μπαστουνάκι τους, που βαδίζουν με κόπο και σκυφτοί, δεν αποτελεί την κρατούσα εικόνα που βλέπουμε στους δρόμους, ενώ, λυπούμαι να χαρακτηρίσω τις τέτοιες εικόνες ως τουλάχιστον ύποπτη, για να μην πω άθλια προπαγάνδα που επιχειρεί να υπηρετήσει σκοπούς που δεν έχουν να κάνουν κατ΄ ανάγκη με την προστασία της δημόσιας υγείας.

Το εύλογο ερώτημα που μπορεί να θέσει ένας πολίτης άνω των 65 ετών, που χαίρει άκρας υγείας χωρίς «υποκείμενα νοσήματα», ή απλώς χαίρει υγείας, εφόσον όντως επιβληθεί το μέτρο του περιορισμού των μετακινήσεων (ουσιαστικά απαγόρευσης, αφού η κυκλοφορία δεν θα επιτρέπεται παρά για μικρό εύλογο χρονικό διάστημα κάθε μέρα, π.χ., 1 ή 2 ωρών), είναι τούτο :

«Με ποια λογική έναν ΑΝΘΡΩΠΟ, έναν ΠΟΛΙΤΗ, που από πλευράς υγείας τίποτα δεν μπορεί να τον εντάξει στις «ευπαθείς» ομάδες, του επιβάλλεται περιορισμός της ελευθερίας στις μετακινήσεις του; Εν ονόματι τίνος ατομικού ή γενικότερου συμφέροντος, που ισχύει γι’ αυτόν αλλά όχι για όσους είναι κάτω των 65 ετών και ιδίως εκείνων των οποίων η υγεία τυχαίνει να είναι κλονισμένη ή όχι τόσο καλή όσο η δική του»;

Αν αποκλείσουμε την απάντηση που θα παρέπεμπε στην «συλλογική ευθύνη», δηλαδή, ότι η μόνη τους «αμαρτία» (και «ευθύνη») είναι ότι απλώς ανήκουν στην ομάδα ηλικιών «65 και άνω», απάντηση αντάξια ολοκληρωτικών αντιλήψεων, τότε, η ΜΟΝΗ προφανής εν προκειμένω απάντηση είναι για την «προστασία» τους, δηλαδή να μην προσβληθούν από τον ιό από τις λοιπές «μη ευπαθείς» ομάδες του πληθυσμού οι οποίες και θα κυκλοφορούν πάντως χωρίς περιοριστικούς όρους, πέραν εκείνων που και τώρα ισχύουν ΚΑΙ για τους άνω των 65 ετών.

Όμως αυτή η μοναδική δυνατή απάντηση, αντί να αιτιολογεί μια τέτοια απόφαση, την καθιστά περισσότερο προσβλητική πέραν του ότι στερείται λογικής.

Προσβλητική διότι εκτός από «ευπαθείς», καθιστά τους «άνω των 65 ετών» πολίτες και περιορισμένη αντίληψης ώστε να μην αντιλαμβάνονται τη σημασία των μέτρων προσωπικής προστασίας και να μην εφαρμόζουν τα μέτρα προστασίας που θα ισχύουν για τις νεώτερες ομάδες ηλικιών για τις οποίες δεν θα ισχύουν οι περιορισμοί μετακίνησης. Δηλαδή, οι «άνω των 65 ετών», πλέον αποκτούν και την ιδιότητα του ανθρώπου περιορισμένης πνευματικής υγείας.
Στερείται δε παντάπασιν λογικής, διότι η τέτοια απομόνωσή τους, ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ δεν θα υπάρχει ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ, αφού όλα τα μη ηλικιωμένα μέλη των οικογενειών των «άνω των 65 ετών» πολιτών, είναι βέβαιο ότι δεν θα πάψουν να έρχονται σε επαφή με τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, αφού υπάρχουν οικογένειες στις οποίες συνυπάρχουν, συζούν όλες οι άνω κατηγορίες, πέραν του ότι, ακόμα και εκεί που δεν συζούν, εν τούτοις, είναι οι παππούδες και γιαγιάδες που θα κρατούν και θα προσέχουν τα εγγόνια τους όταν οι γονείς θα είναι αναγκασμένοι και οι δύο να απουσιάζουν, ή ο ένας εκ των γονέων για τις οικογένειες που δεν υπάρχουν και οι δύο γονείς.

Αυτός ο «οικογενειακός συγχρωτισμός», θα είναι ο ίδιος που ίσχυσε σε πολλές περιπτώσεις και το καλοκαίρι ΧΩΡΙΣ εν τούτοις τότε να έχουμε έξαρση της επιδημίας; Βέβαια, το τελευταίο «εύρημα» είναι, πως στην τρέχουσα έξαρση, οι προσβληθέντες από τον κοροναϊό ηλικιωμένοι, προσβλήθηκαν όχι εκτός μα εντός των οικιών τους, κυρίως από τα ίδια τους τα παιδιά! Πόσο πολύ θα κάνει λάθος, αν κάποιος, ανάμεσα σε άλλα επιχειρήματα, επικαλεσθεί και αυτό το τελευταίο, ώστε να επιχειρηματολογήσει εναντίον της πρακτικής χρησιμότητας του μέτρου του οριζόντιου μετακινήσεων των άνω των 65 ετών πολιτών; Ποιο μέτρο μπορεί να ισχύσει εδώ;

Διότι αυτό το «κρατάτε αποστάσεις και εντός του σπιτιού σας», (προφανώς ο ένας σε απόσταση δύο μέτρων από τον άλλον), οδηγεί στο να πιστεύουμε πως οι προτείνοντες αυτό το μέτρο, ίσως να νομίζουν πως το μέσο μέγεθος των οικιών των νοικοκυριών διαθέτουν αρκούντως άπλετους χώρους ή 3 και 4 υπνοδωμάτια, ώστε η οικογένεια να μπορεί να κρατά ασφαλείς αποστάσεις και εντός της οικίας, ή ότι, ακόμα και αν αυτό συνέβαινε, όταν θα πάνε για ύπνο, εκεί, στο κρεβάτι, όταν θα κοιμάται ας πούμε το ζευγάρι, θα μπορεί κατά τη διάρκεια του ύπνου τους με κάποιο τρόπο ο ένας να μην ακουμπά τον άλλον, ή να μην βρίσκονται τα πρόσωπά τους αντικριστά και σε απόσταση κυριολεκτικά αναπνοής! Τώρα το να αναφερθούμε πως υπάρχει και ερωτική ζωή ΚΑΙ για τους άνω των 65 ετών ανθρώπους, ε! αυτό, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως οι ειδικοί επιστήμονες το αντιμετωπίζουν!

Όμως, το έωλο των επιχειρημάτων δεν σταματά εδώ. Ενδεικτικά μπορούμε π.χ. να αναφερθούμε και στο ερώτημα : «αφού όπως λένε οι επιστήμονες, ο ιός πλήττει όλες τις ηλικίες, τότε, γιατί ΔΕΝ προστατεύουμε με γενικό περιορισμό όλες τις ομάδες ηλικιών, αφού το moto είναι, «ΠΡΩΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»; Οι κάτω των 65 ετών, για τους οποίους δεν θα ισχύουν τα περιοριστικά μέτρα στις μετακινήσεις, δηλαδή, να υποθέσω εδώ, ότι ακριβώς ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, αποστέλλονται «εκεί έξω», όπου, στα πλαίσια των επαγγελματικών τους δραστηριοτήτων ή και απλώς για να μεταβούν στις και επιστρέψουν από τις δουλειές τους, ο συγχρωτισμός θα είναι διαρκώς παρών, τόσο στα (ανεπαρκή) μέσα μαζικής μεταφοράς, όσο και στους δρόμους, η πιθανότητα να μη προσβληθούν από τον ιό, και άρα να τον μεταφέρουν και στα σπίτια τους είναι άνευ σημασίας; Εδώ δεν ισχύει «πρώτα οι άνθρωποι και μετά η οικονομία»; Και έχει σημασία αν «εκτιμάται» ότι θα είναι «λίγοι», ή ότι δεν αρκούν αυτοί οι «λίγοι» ώστε να πολλαπλασιάσουν τα κρούσματα λόγω της μεγάλης μεταδοτικότητας του ιού; Και βεβαίως, αυτό που λέω για την οικονομία παραπάνω, ουδόλως αναφέρομαι σ’ αυτό διότι θεωρώ ένα ακόμα γενικευμένο lockdown αναγκαίο. Κάθε άλλο! Όμως, ακόμη και ο περιορισμός μετακινήσεων των ευπαθών ομάδων κάτω των 65 ετών, που ακούγεται κι αυτό ως πιθανό μέτρο, προκαλεί ερωτηματικά για το πώς θα εντοπίζονται στη πράξη οι τυχόν παραβάτες, εκτός ίσως από τη περίπτωση των παιδιών (αν ο περιορισμός ισχύσει και ως προς αυτά).

Ποια είναι λοιπόν τα συμπεράσματα από τις άνω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ; Το ένα συμπέρασμα είναι πως τα γενικευμένα lockdowns ΔΕΝ αποτελούν αποτελεσματική λύση, διότι στο τέλος, δεν θα είναι μονάχα ότι η ούτως ή άλλως εύθραυστη εθνική μας οικονομία (κυρίως λόγω Μνημονίων αλλά και όχι μόνο) θα υποστεί ανεπανόρθωτη πολυοργανική βλάβη της «υγείας» της, μα μαζί μ’ αυτή, θα καταρρεύσει ΕΝΤΕΛΩΣ και το ίδιο σύστημα εθνικής υγείας. Το άλλο συμπέρασμα είναι, πως, σε σχέση πάντα με το ζήτημα που εδώ μας απασχολεί, δηλαδή, τον περιορισμό μετακίνησης των ατόμων άνω των 65 ετών, εφόσον ένα τέτοιο μέτρο επιβληθεί υπό τις συνθήκες που ανωτέρω αναφέραμε, τότε θα συνιστά μέτρο που μπορεί να χαρακτηριστεί, στην πιο ήπια έκφραση ως αναποτελεσματικό, σε μια λιγότερο ήπια έκφραση ως αντισυνταγματικό και ως προσκρούον σε θεμελιώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα, και σε μια ακόμα λιγότερο ήπια έκφραση ως ρατσιστικό.

Όμως, αφήσαμε τελευταίο ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτών των ανερμάτιστων επιχειρημάτων, των σχετικών με τον τρόπο «προστασίας» των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών που είναι και το πιο σημαντικό από πολιτική και δημοκρατική άποψη μα και από άποψη δικαιικού και νομικού κεκτημένου. Εφόσον μια τέτοια απόφαση παρθεί, δηλαδή του περιορισμού κυκλοφορίας των άνω των 65 ετών πολιτών, με κριτήριο ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την ηλικία τους και όχι τη κατάσταση της υγείας τους, τότε, είναι φανερό, πως η απόφαση και επομένως η σχετική της νομοθέτηση, θα στηρίζεται σε μια συρροή -κατά βάση- ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ που μάλιστα θα είναι και εντελώς παράλογες. Όπως προκύπτει από όσα έχουμε εκθέσει έως τώρα, ο περιορισμός της ελευθερίας μετακινήσεων ΟΛΩΝ των άνω των 65 ετών συμπολιτών μας, μπορεί να αιτιολογηθεί μονάχα με βάση την ΥΠΟΘΕΣΗ ότι ΚΑΘΕ άτομο άνω των 65 ετών είναι δυνητικά ευάλωτος (και άρα ΚΑΘ’ ΥΠΟΘΕΣΙΝ στερείται καλής υγείας ώστε να μην υπαχθεί στους περιορισμούς των μετακινήσεων), και περαιτέρω, αν μείνει στο σπίτι του και του επιτρέπεται μια ολιγόχρονη κυκλοφορία εκτός οικίας για πολύ συγκεκριμένους λόγους, τότε, ΚΑΘ’ ΥΠΟΘΕΣΙΝ και πάλι, ΔΕΝ θα «εκτεθεί» και τόσο πολύ στον κίνδυνο να προσβληθεί από τον ιό, κι αυτό πλάι ΥΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ότι τα ηλικιωμένα ζευγάρια που ζουν μόνα τους ή όχι κατ’ ανάγκη ως ζευγάρια (π.χ., χήροι, χήρες), ζουν και λειτουργούν χωρίς την υποχρεωτική επαφή με ανθρώπους εκτός οικογένειας.

Ότι δηλαδή, ένας ηλικιωμένος ή ζευγάρι ηλικιωμένων που ζουν μόνοι τους, δεν θα βρεθούν στην ανάγκη να υποχρεωθούν κάποια στιγμή ίσως να τους χαλάσει η βρύση ή το καζανάκι και επομένως να καλέσουν σπίτι τους τον υδραυλικό, ή, για άλλη περίπτωση τον ηλεκτρολόγο ή τον επιπλοποιό (π.χ,. χάλασε η πόρτα και δεν κλείνει), ή τον κλειδαρά (αναφέρομαι σε παραδείγματα που προέρχονται από τον στενό μου οικογενειακό κύκλο, και ειδικότερα από την υπερενενηντάχρονη μητέρα μου, [που χαίρει σημειωτέον πλήρους υγείας, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ υποκείμενο νόσημα και ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΣΗΜΑ ΓΕΝΙΚΩΣ], που βρέθηκε τους τελευταίους λίγους μήνες, να καλέσει όλες τις παραπάνω ειδικότητες τεχνητών λόγων βλαβών στο σπίτι της). Ακόμα και αν όλοι αυτοί θα φοράνε μάσκες, πράγμα μάλλον απίθανο τουλάχιστον τη στιγμή της εργασίας τους, και πάλι, δεν είναι οι ειδικοί που μας λένε πως μια μάσκα δεν προσφέρει 100% προστασία; (Πάνω σ’ αυτό το τελευταίο είχα ακούσει σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή για προστασία 60 ή 70%. Επομένως, πόσο δύσκολο ή απίθανο είναι να βρεθεί κάποιος στη περιοχή του υπόλοιπου 30-40%;).

Όμως οι ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ δεν σταματάνε εδώ. Διότι προκειμένου ο περιορισμός των μετακινήσεων των άνω των 65 ετών ηλικιωμένων να έχει την ποθούμενη αποτελεσματικότητα, πρέπει και άλλες ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ να συντρέξουν. Εξάλλου υπάρχουν και άλλες ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ που δεν είναι ρητές αλλά υπονοούνται πλην με αρκετή σαφήνεια. Όπως λ.χ. όταν παραπάνω υποστηρίξαμε ότι το σχετικό μέτρο, μπορεί να οδηγήσει και στην υπόνοια της υπόθεσης της αμφισβήτησης της πνευματικής ικανότητας των άνω των 65 ετών συμπολιτών μας, (και εφόσον το μέτρο αφορά ΟΛΟΥΣ τους άνω των 65 ετών πολίτες, ΟΛΟΥΣ θα αφορά και η υπόνοια αυτή).

Εν προκειμένω, η σημασία αυτής της επισήμανσης, δεν βρίσκεται τόσο το περιεχόμενο των ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ, όσο στο ότι τέτοιες ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ, «μπάζουν» από το παράθυρο απόψεις που προσιδιάζουν σε λογικές περί «συλλογικών συνεπειών» όταν περιλαμβάνουν συνέπειες και για άτομα που δεν σχετίζονται καθόλου με την πραγματική βάση που αντιμετωπίζει ή επιχειρεί να αντιμετωπίσει ένα δεδομένο μέτρο πολιτικής που αναφέρεται σε μια συλλογικότητα. Πόσο εύκολα μια τέτοια «φιλοσοφία» θα μπορούσε να επεκταθεί στο μέλλον και κάτω από δοσμένες συνθήκες να επιτρέψουν κάτι τέτοιο, και σε πλήθος άλλων περιστάσεων, όχι αναγκαστικά σχετικά με τη δημόσια υγεία, αλλά, π.χ., σχετικά με τη δημόσια τάξη, τη δημόσια ασφάλεια, την εθνική ασφάλεια; Να ένα κρίσιμο ερώτημα. Αν και στο νου μου έχω ένα αριθμό τέτοιων ενδεχομένων, χάρη παραδείγματος και μόνο, θα αναφερθώ μονάχα σε ένα, και ίσως όχι και το πιο ενδεικτικό.

Υποτεθείσθω λοιπόν, πως έχουμε έκρηξη της εγκληματικότητας με την κοινωνία να βρίσκεται σε αναβρασμό. Το πρόβλημα είναι τέτοιας σοβαρότητας ώστε να θεωρείται πλέον πως η ασφάλεια τω πολιτών έχει στην ουσία καταργηθεί και λόγοι γενικότερου συμφέροντος οδηγούν την (υποτιθέμενα οποιαδήποτε) κυβέρνηση, να λάβει δραστικά μέτρα. Επειδή η εγκληματολογική στατιστική δείχνει πως η παραβατικότητα στη συντριπτική της πλειοψηφία προέρχεται από δύο συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, αποφασίζει η κυβέρνηση, ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ πως ΚΑΘΕ μέλος αυτών των ομάδων, που ειδικότερα περιλαμβάνεται σε μια συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα η οποία ευθύνεται για το 80% της παραβατικότητας των ειδικών αυτών πληθυσμιακών ομάδων (π,χ. 16-45 ετών) συνιστά μια ΔΥΝΗΤΙΚΗ πηγή παραβατικότητας, ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ αυτή, αποφασίζει όσοι ανήκουν σ’ αυτή τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα αυτών των πληθυσμιακών ομάδων, να περιοριστεί η ελευθερία μετακίνησης τους, (π.χ., να μετακινούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας όχι πάνω από 2 ώρες και εντός της περιφερείας του τόπου κατοικίας τους, ή, εναλλακτικά, να μην τους επιτρέπεται η κυκλοφορία μεταξύ των ωρών 10 μμ – 6 πμ κάθε μέρα) μέχρις ότου η παραβατικότητα των ομάδων αυτών περιοριστεί στον μέσο όρο της εθνικής παραβατικότητας.

Πού μοιάζουν οι δύο περιπτώσεις, αυτή του περιορισμού κυκλοφορίας των άνω των 65 ετών ατόμων λόγω κορωναιού και του άνω παραδείγματος; Μοιάζουν στην ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ. Τώρα, το ότι μπορεί κάποιος να μας πει πως τα δύο παραδείγματα δεν είναι συγκρίσιμα, αυτό μπορεί να το ισχυριστεί, αν επιμένει να μην κατανοεί την ΑΝΑΛΟΓΙΑ σε ό,τι την πραγματική βάση των γεγονότων, και την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ της φιλοσοφίας των μέτρων και στις δύπ περιπτώσεις. Όμως, γι’ αυτή την αδυναμία αντίληψης δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Ας κλείσω το παρόν άρθρο με τούτη τη δήλωση : Με βάση τα ανωτέρω, προσωπικά τον χαρακτηρισμό μου ως «ατόμου άνω των 65 ετών», που υποδηλώνει περιεχόμενο στο οποίο ενσωματώνονται πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΣ περιορίζονται, ΤΟΝ ΤΕΤΟΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟ ΤΟΝ ΑΠΟΚΡΟΥΩ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ ως προσβλητικό και παράνομο σύμφωνα με τα επιχειρήματα που εδώ -και όχι μόνο- εξέθεσα.

ΔΗΜΟΦΙΛΗ