Βασίλης Δημ. Χασιώτης: Η Γιορτή της Εθνικής Νέμεσης, η Εθνική Γιορτή που λείπει

Οι εθνικές γιορτές είναι απολύτως απαραίτητες όταν η Εθνική Μνήμη είναι ζώσα και διαρκώς αναμοχλεύει τις σκέψεις μας για τέτοια ζητήματα, όπως το τι πετύχαμε ως έθνος, το τι δεν πετύχαμε, το τι μας έκανε περήφανους και ευτυχείς, το τι μας πίκρανε,

και όλα αυτά να ακολουθούνται από ένα μεγάλο «γιατί», που να μη μας οδηγεί απλά σε περιοδικούς θεωρητικούς και ακαδημαϊκούς στοχασμούς και αναστοχασμούς, αλλά σε πολύ πρακτικά συμπεράσματα (ή τουλάχιστον προβληματισμούς) πολιτικού περιεχομένου, αφού τα πάντα στη ζωή μας, δεν αποτελούν ειμή το αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, πάντως σε κάθε περίπτωση, όχι απλά επιδρούν πάνω στην καθημερινότητά μας, μα και την προσδιορίζουν ως είδος και περιεχόμενο.
Λέγοντας δε «πολιτικές αποφάσεις», δεν αναφέρομαι μονάχα σε εκείνους που δυνάμει συνταγματικής επιταγής λαμβάνουν και ασκούν ως «αντιπρόσωποί» μας (ημών, του «κυριάρχου λαού», πηγής «όλων των εξουσιών») τις αποφάσεις αυτές, μα αναφέρομαι επίσης και στις (πολιτικές) αποφάσεις του ίδιου του λαού : πώς αποφασίζει, με ποιο κριτήριο, το ποιοι θα τον εκπροσωπούν στα ύπατα πολιτειακά αξιώματα (και όχι μόνο : π.χ., σε τοπικό επίπεδο) όσοι διεκδικούν το προνόμιο αυτό, με ποιο ιστορικό πολιτικής συνέπειας λόγων και πράξεών τους, τι στάση κρατά και πώς εκδηλώνει την αντίθεσή του σ’ αυτό που μπορεί να αποκληθεί «καθημερινή παραγωγή πολιτικών αποφάσεων», ποια γνώση και άποψη έχει για τις πολιτικές αυτές, για το περιεχόμενό τους, τουλάχιστον εκείνες που επηρεάζουν ατομικά τον κάθε πολίτη, πόσο επιτακτικά αξιώνει να συμμετέχει στη διαδικασία λήψης των κρίσιμων τουλάχιστον αποφάσεων και ο ίδιος, όχι συμβουλευτικά μα δεσμευτικά για την πολιτική εξουσία, πόσο με τις τελικές του πολιτικές επιλογές, κι αυτό ανεξάρτητα από τις παράλληλες αντιδράσεις και διαφωνίες του προς την εκάστοτε πολιτική εξουσία και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τελικώς επικροτεί και διαιωνίζει ως «πολιτικό σύστημα» ό,τι ο ίδιος καταγγέλλει, και μάλιστα καταγγέλλει όχι επί επουσιωδών μα επί ζωτικών θεμάτων που επηρεάζουν καθοριστικά τον ιδιωτικό και δημόσιο βίο ή και ζητήματα εθνικού ενδιαφέροντος;
Συμπληρώνονται σε λίγο 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης του 1821.
Δύο αιώνες εθνικού βίου, δύο αιώνες βίου του Νέου Ελληνικού Κράτους, έτσι όπως αυτό αναγεννήθηκε το 1821 και ακολούθως μέσα από ταραχώδεις εξελίξεις οριστικοποιήθηκε στη σημερινή του κρατική επικράτεια. Δεν θα αναφερθώ στα ιστορικά γεγονότα. Αυτά είναι αυτά που είναι. Δεν αλλάζουν. Μάλιστα δεν αναφέρομαι καν στις λεπτομέρειες των ιστορικών γεγονότων. Αναφέρομαι στα συμπεράσματα που ενεγράφησαν στην εθνική συνείδηση, τουλάχιστον εκείνων των κρίσιμων ιστορικών γεγονότων που «τράνταξαν» το έθνος, το Κράτος, τον συλλογικό και ατομικό (καθόλου) βίο. Μάλιστα δε, ιδιαιτέρως εδώ εστιάζουμε στην κατεργασμένη αντίληψη που έχει ο κάθε άνθρωπος για τα σημαντικά ιστορικά εκείνα γεγονότα, που καθόρισαν εξελίξεις σε μεγάλο βάθος χρόνου, με έμφαση σ’ εκείνα τα σημαντικά γεγονότα που φαίνονται κατά τρόπο μόνιμο να επαναλαμβάνονται και να επηρεάζουν αρνητικά τον ιδιωτικό και δημόσιο βίο σε όλες του τις πτυχές, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές.
Μένω συνεπώς στο αρχικό ερώτημα : πόσο ζωντανή είναι η Εθνική μας Μνήμη, τι μας διδάσκει, τι συμπεράσματα έχουμε εξάγει, τι μας λένε αυτά τα συμπεράσματα, σε τι αποφάσεις μας οδηγούν για το σήμερα και άρα και για το μέλλον, αφού σε μεγάλο βαθμό αυτό το «μέλλον» δεν αποτελεί παρά την εξόφληση επιταγών που υπογράφονται σήμερα;
Και για να θέσουμε το προκύπτον ως συνέχεια των ανωτέρω κρίσιμο ερώτημα : αυτή η «Εθνική Μνήμη», (όχι ως «επιστημονική γνώση» των ιστορικών επιστημόνων ή όσων εντρυφούν από προσωπικό ενδιαφέρον σ’ αυτή), μα ως κτήμα του έθνους ολάκερου, ως κτήμα του λαού ολάκερου, είναι εν τέλει κάτι το υπαρκτό, ή η πλειοψηφία του λαού όταν αναφέρεται σ’ αυτή, απλά αναφέρεται σε κάτι του οποίου το περιεχόμενο το αγνοεί, όχι πώς εκλαμβάνεται σε συλλογικό επίπεδο, μα, κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό, πώς ο κάθε ένας πολίτης αυτής της χώρας το εκλαμβάνει ως προσωπική του άποψη και γνώση των πραγμάτων.
Η «Εθνική Μνήμη», έχει ένα οντολογικό περιεχόμενο. Είναι «οντότητα», διότι είναι κάτι που «γεννιέται», «τρέφεται», «αναπνέει», «ζει» επομένως, κάτι που αναπαράγεται δίνοντας γόνιμους απογόνους όταν δεν στειρώνεται.
Προσωπική μου άποψη είναι πως η «Εθνική Μνήμη» όπως την προσεγγίζουμε παραπάνω, είναι αμφίβολο αν υπάρχει τουλάχιστον ως μη ακρωτηριασμένη «οντότητα». Η τελευταία μεγάλη περιπέτεια με τα Μνημόνια, μάλιστα δε, πολύ περισσότερο από το πώς μπήκαμε σ’ αυτά, το πώς «βγήκαμε» απ’ αυτά, σε ό,τι με αφορά, δείχνει το πόσο ακρωτηριασμένη είναι αυτή η «Εθνική Μνήμη», και βεβαίως, δεν ακρωτηριάστηκε το πρώτον το 2010, με την είσοδό μας στα Μνημόνια.
Αν όμως ό,τι εδώ προβάλλεται ως ισχυρισμός, ότι δηλαδή, η «Εθνική Μνήμη» είναι ακρωτηριασμένη, έχει βάση, (και φυσικά η όλη προβληματική δεν εξαντλείται στη διαπίστωση αυτή, διότι υπάρχει μεγάλο βάθος και πλάτος ανάλυσης του φαινομένου αναφορικά με τους μηχανισμούς που διαχρονικά χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται για να υπερισχύει η «Εθνική Λήθη» στη θέση της «Εθνικής Μνήμης», κάτι όμως που στο παρόν άρθρο δεν θα μας απασχολήσει), τότε είναι σαφές, πως ό,τι έχει υπερισχύσει είναι η Αθλιότητα της «Εθνικής Λήθης», είναι η απουσία της «Εθνικής Νέμεσης».
Η απουσία της «Εθνικής Νέμεσης», αποτελεί την βασιλική οδό από την οποία εισέρχεται στον Εθνικό μας Βίο, η Εθνική Άτη, η Εθνική Λήθη, η «κανονικοποίηση» των ψευδαισθήσεων, η «κανονικοποίηση» της (ανατολίτικης) «Ειμαρμένης» που τρέφει την παραίτηση, η «κανονικοποίηση» με λίγα λόγια της Αθλιότητας, που όλα αυτά καθιστούν πολύ βολική την συνύπαρξη μαζί της ανθρώπων που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαν να συμβιώσουν ούτε λεπτό.
Η Εθνική Γιορτή της Εθνικής Νέμεσης είναι αυτή που λείπει. Αλλά δεν λείπει τυχαία : λείπει, διότι δεν έχουμε τίποτα το σημαντικό να γιορτάσουμε, λείπει διότι η Επανάσταση για την απελευθέρωση της Εθνικής Νέμεσης από τη δουλεία της Εθνικής Λήθης, δεν έχει γίνει ακόμα, και για την ακρίβεια, δεν υπάρχει ούτε μια μεγάλη μάχη προς την κατεύθυνση αυτή, απλώς αψιμαχίες εδώ κι εκεί, που και που…