Το "Σ' αγαπώ" και πώς κλίνεται

“Σ’ αγάπησα” είναι μια κλίση που ακυρώνει έναν χρόνο, που φτηναίνει όποιον τη λέει και σκοτώνει όποιον την ακούει. Το Σ’ αγαπούσα πάλι είναι το μαχαίρι των δειλών. Κόβει και χωρίς λάμα…

Όχι, ποτέ μη το κλίνεις αυτό το ρήμα με εύκολα χείλη. Ποτέ με τα κρύα χέρια του Αόριστου, ποτέ με τον παραλυτικό, τον απόμακρο Παρατατικό. Όσο άμαθος ή βιαστικός κι αν είσαι. “Σ’ αγάπησα” είναι μια κλίση που ακυρώνει έναν χρόνο, που φτηναίνει όποιον τη λέει και σκοτώνει όποιον την ακούει. Το Σ’ αγαπούσα πάλι είναι το μαχαίρι των δειλών. Κόβει και χωρίς λάμα.
Πάντα, μα πάντα, θα το κλίνεις σαν μία λέξη. Το εγώ και το εσύ ενωμένα σαν σε αιώνια αγκαλιά. Σαγαπώ λοιπόν κι όχι σ’ αγαπώ. Γιατί να μπουν ανάμεσά μας διαστήματα και αποστάσεις; Σε τι χρησιμεύουν οι απόστροφοι και τα σημεία στίξης που ορίζουν το κενό; Σε θέλω τόσο δίπλα μου, ώστε να μας χωρίζει μόνο μια επιδερμίδα.
Ο γραφειοκράτης πάλι, ο δημόσιος υπάλληλος Παρακείμενος είναι εντελώς ακατάλληλος για να κλίνει τέτοιο ρήμα, ενώ ανέκαθεν ο Υπερσυντέλικος μού έφερνε φόβο και μελαγχολία. Το παρελθόν, ένας βράχος να μας πλακώνει στο διηνεκές.
Με τον γελαστό Ενεστώτα, λοιπόν, κλίνεται το σ’ αγαπώ. Κλίνεται και κρίνεται και μας κρίνει όλους. Μικρούς, μεγάλους. Τις αντοχές ή τις αδυναμίες μας. Τους παραλυτικούς μας φόβους. Τους παρατατικούς. Προπάντων αυτούς. Και ο Μέλλων, αυτόν που λένε στιγμιαίο οι ανόητοι, ας μην σε ξεγελάσει. Επειδή είναι εγωιστής και αλαζών. Επειδή δεν αγαπάει, απλώς υπόσχεται. Σαν τον τελευταίο πολιτικάντη. Όχι, δεν αξίζει τέτοια τύχη, τέτοιο ρήμα. Όσο για τους συντελεσμένους, δεν θέλω ούτε να το συζητάω. Ό,τι υπήρξε, δεν γίνεται να παύει να υπάρχει.
Σε Ενεστώτα λοιπόν κλίνεται αυτό το ρήμα. Και ακόμα καλύτερα με τον φωτεινόν εκείνο Μέλλοντα διαρκείας, που σε παίρνει στα χέρια του μόνο και μόνο για να σε ανεβάσει ψηλά. Κι ας ζαλιστείς. Έτσι που σε κρατάει, δεν πέφτεις. Αφού δεν τελειώνουν στην αγάπη οι συντελεσμένοι χρόνοι, αλλά μόνο στο συντακτικό. Αντίθετα, πολλαπλασιάζονται και συνεχίζουν σε άλλα επίπεδα, άλλες εγκλίσεις. Σε σκοτοδίνες ηδονής άφατης.
Και αν έγραψες ποτέ τον έρωτα με ο μικρόν, μικρό το κακό. Όσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν πως το έκανες για να τον προστατεύσεις, τον μικρούλη θεό, από την ίδια του την αλαζονεία. Τη μεγαλοστομία και την κομπορρημοσύνη. Όσο πιο ταπεινός, πιο ταπεινωμένος ο έρωτας, τόσο πιο μεγάλος. Μέλλων διαρκείας. Και διαρκείας!
Δεν υπάρχει ω μέγα χωρίς ο μικρά. Μάθε το. Και βέβαια ποτέ μη γράψεις την αγάπη με ήττα. Γίνε όσο πιο ανορθόγραφος γίνεται με την αγάπη σου και δεν θα σου βρει ούτε το παραμικρό λάθος η γραμματική της καρδιάς. Το συντακτικό των άναρχων, των άναρθρων αισθημάτων.
Όλο θα παίρνεις άριστα αγαπώντας.
ΥΓ. Και μη διαβάσεις ποτέ τον κόσμο τού σήμερα με τα γράμματα τού χτες. Αγάπα και το αύριο θα αρχίζει πάντα από το τώρα.
Μάνος Στεφανίδης
Ιστορικός Τέχνης, πρώην επιμελητής της Εθνικής Πινακοθήκης, διδάσκει Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Αθηνών, τμήμα Θεατρικών Σπουδών
simerini