.
«Ο Έλλην στρατιώτης επολέμησεν. Η μομφή ήν του προσάπτουν τινές, ότι απορρίψας τον οπλισμόν του, άμα τη ενάρξει της Τουρκικής επιθέσεως, ετράπη εις φυγήν, δεν είναι αληθής. …. Με τη ποσότητα ηθικού ήν ενέκλειεν έτι η ψυχή του ημύνθη γενναίως των οχυρωμένων του θέσεων. Εάν εκάμφθη προ πενταπλασίου εχθρού εν τη αμύνη μιας ελαττωματικής γραμμής, εάν εν τη υποχωρήσει του επανικοβλήθη, οδηγηθείς ως οδηγήθη, αποκοπείς των συγκοινωνιών του, κυκλωθείς επανειλημμένως, μαχόμενος επί ημέρας προς όλα τα σημεία, εις μίαν άχαρι και ματαίαν προσπάθειαν, άνευ πυρομαχικών και άνευ τροφίμων, τούτο ούτε εκπληκτικόν, ούτε πρωτοφανές είναι. … Συνέβη εις στρατούς κάλλιον συγκροτημένους ή ο Ελληνικός και καλύτερους θεωρουμένους τούτου. Τα στρατηγικά σφάλματα άτινα διεπράχθησαν, εβάρυνον καταπληκτικώς επί της πλάστιγγος. Το μειωμένον ηθικόν συνέτεινεν, αλλά δεν έκρινεν … Κύρια αίτια της όλης ήττης ήσαν:
1. Η εσφαλμένη εκλογή της αμυντικής τοποθεσίας εις την περιοχήν Αφιόν.
2. Η έλλειψις σοβαράς στρατηγικής εφεδρείας εις την εξέχουσαν του Αφιόν.
3. Η εσφαλμένη διεύθυνσις του υποχωρητικού αγώνος, από Αφιόν προς Τουμλού Μπουνάρ, το και σπουδαιότερον».
«Η Μικρασιατική Ήττα»
Αντισυνταγματάρχης Κ.Δ. Κανελλόπουλος.
Μια ξεχασμένη λοιπον επέτειος απο όλους μας μιας και έτσι μάθαμε απο μικροί. Να γιορτάζουμε μεχρι σκασμού τα ευχάριστα γεγονότα, να οργανώνουμε εορτασμούς και γιορτές στις οποίες κυριαρχεί το στοιχείο της καλοπέρασης, της λούφας, παρα η ανάδειξη της καθε αυτού αξίας της επετείου. Κάπως έτσι έχουμε ξεχάσει τι πραγματικά σημαίνει ο Αγώνας της Παλιγεννεσίας ή η εποποία του ’40 με αποτέλεσμα να είμαστε ένα έθνος εντελώς ανιστόρητο, με ελαχιστότατη επαφή με την πραγματικότητα.
Η επιμονή μας λοιπόν να θάβουμε πολύ βολικά οτιδήποτε δεν μας αρέσει, και για το οποίο η ευθύνη στις περισσότερες των περιπτώσεων βαραίνει εμάς τους ίδιους, έχει οδηγήσει στο να αγνοούμε βασικά στοιχεία της σύγχρονης ιστορίας μας. Σε 2 μέρες θα γιορτάσουμε τον 15αύγουστο και παρέα με αυτόν πιθανότατα θα ακούσουμε και για τον περίφημο τορπιλισμό του “Έλλη” το οποίο κατατάσσεται στα ιστορικά στοιχεία που μας αρέσουν να ακούμε. Δυστυχώς οτιδήποτε αφορά την Μικρασιατική Εκστρατεία αποτελεί μια πολύ κακή και μακρινή (;) ανάμνηση και κατ’επέκταση χάνεται στη λήθη του χρόνου. Και όμως έγινε μολις 91 χρόνια πριν, αδέρφια μας Ελλαδίτες χαθήκαν πολεμώντας γενναία, για έναν σκοπό που σήμερα στους πολλούς δε μας λέει τίποτα, την εποχή εκείνη όμως κυριαρχούσε στις συζητήσεις ανάμεσα στον λαό. Η Μεγάλη Ιδέα, ο μεγάλος αγώνας για την Ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών. Η συνένωση όλων των ελληνικών πληθυσμών κατω απο την προστασία μιας μεγάλης Ελλάδας.
Ο εθνικισμός των Βαλκανικών λαών βρίσκεται στο αποκορύφωμα του εκείνη την δεκαετία. Με την πάροδο 3 πολέμων, 2 βαλκανικών και του Παγκοσμίου, η Ελλάδα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και με την συνθήκη των Σεβρών τις παραχωρείται η Ανατολική Θράκη, τα μεγάλα νησιά Ίμβρος και Τένεδος στην είσοδο των Στενών καθώς επίσης και η επικυριαρχία επι της ελληνικότατης περιοχής της Σμύρνης. Το καλοκαίρι του 1922 έχει φτάσει βαθιά στην Ανατολή και τον Αύγουστο με μια καλοσχεδιασμένη τουρκική επίθεση, η πανίσχυρη Στρατιά Μικράς Ασίας διαλύεται και τρέπεται σε άτακτη φυγή. Τα αίτια μπορεί να τα αναζητήσει κανείς σε διάφορες πηγές. Στρατιωτικά ηττηθήκαμε κατα κράτος, οι πραγματικές αιτίες όμως της καταστροφής ξεκινήσαν 2 χρόνια πριν και αφορούν το πολιτικό κομμάτι του θέματος. Απο την λανθασμένη απόφαση του Βενιζέλου να γίνει η απόβαση του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, μεχρι την απόφαση του “πάνσοφου” ελληνικού λαού για επαναφορά των αντιβενιζελικών στη διοίκηση της χώρας, όλα αυτά έγραψαν με αίμα, φωτιά, πόνο και ξενιτιά το τέλος για περίπου 2 εκατομμύρια ανθρώπους στην αποβάθρα της Σμύρνης.
Τα λάθη του τοτε έχουν θαφτεί καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αποτελούν ένα θέμα ταμπού, κανείς δε τα ανασκαλεύει, κανείς δε τα θυμάται. Μας βολεύουν όλους. Τους πολιτικούς που προέρχονται απο οικογένειες του τοτε, τους στρατιωτικούς που είναι απόγονοι των τοτε ηγετών, τον λαό που τον σέρνουν δεξιά και αριστερά κατα το δοκούν και τους πρόσφυγες οι οποίοι ακόμα προσπαθούν να αποτινάξουν τον χαρακτηρισμό του τουρκόσπορου απο πάνω τους. Είναι απο τα ιστορικά γεγονότα που βολικότατα το πρόγραμμα σπουδών του Υπουργείο Παιδείας επέλεγε να μην διδασκόνταν στις αντίστοιχες τάξεις που υπήρχε το μάθημα της σύγχρονης Ιστορίας παρέα με την Αντίσταση ή την Χούντα. Υπάρχει ένα γνωμικό στην κεντρική μας σελίδα του Κούντερα το οποίο αξίζει να επαναληφθεί εδώ:
“Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία …
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.”
Αυτό έχει γίνει μεθοδικά όλα αυτά τα χρόνια που θεωρούμαστε ανεξάρτητο κράτος. Για την επίσημη πολιτεία η ιστορία μας είναι τα χρόνια της Αθηναϊκής Κυριαρχίας, τα Ελληνιστικά μεχρι και την κατάκτηση του ελλαδικού χώρου απο τους Ρωμαίους και μετα ο αγώνας της Ανεξαρτησίας μεχρι και το 1830, οι Βαλκανικοί, οι 2 Παγκόσμιοι με τον δεύτερο κουτσουρεμένο και τέλος. Αντίθετα έχουμε εντρυφήσει σε οτιδήποτε πολιτισμικό είχε να επιδείξει η κλασσική Ελλάδα, η αναγέννηση, ο διαφωτισμός, το Βυζάντιο (πόσο βολικά το θυμηθήκαμε). Λες και είναι δυνατόν να σπάσεις την Ιστορία σε κομμάτια και να ρυθμίσεις ποιά πρέπει ή δε πρέπει να διδαχθούν.