ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΑΚΡΙΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟ 1974

Γράφει ο Αντώνιος Αντωνάς

Λυρικά και επικά αποσπάσματα καταχωρημένα στα βιβλία, ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ.
Τα πιο κάτω κείμενα δεν είναι ποιήματα, δεν είναι πεζοί λόγοι, Επιγραμματικά μεταθανάτια αγγέλματα λυρικών και επικών αφηγήσεων είναι….


Σκιαγραφήστε στο μυαλό και την ψυχή, το πείσμα του εθελοντή Κυπραίου έφεδρου, που με νύχια και με δόντια και τόση αυτοθυσία πολεμούσε τους εισβολείς με ένα λιανοντούφεκο του ΒΠΠ, κάτι σαν καριοφίλι…Πραγματικά σε εντυπωσιάζει….. βλέπεις τον ηρωισμό της Κύπρου….Αυτή είναι η προσωποποίηση της Κύπρου! Χαρακτηριστική η έκφραση του….Εύγε και πάλι εύγε!

Επικός συμβολικός πίνακας άγνωστου ζωγράφου, που αναπαριστά την σθεναρή αντίσταση των ολίγων Ελληνοκυπρίων και Ελλήνων αδελφών κατά των μύριων σιδερόφρακτων Τούρκων….
Οι λλίοι Ε/Κυπραίοι τζιαί οι λλιότεροι Έλληνες, τρομάρα τζιαί θανή σκορπούσαν στους βαρβάρους…
Μες των οχτρών, τ΄ άπειρα πλήθια,/ ηρωικά ξεχύνουνταν οι λλίοι Έλληνες Κυπραίοι,/ μαζί με τους λλιόττερους τους αδελφούς Έλληνες,/ που προς τιμή τους στην Κύπρο εμείνασιν,/τους Τούρκους ηρωικά επολεμήσαν,/ τρομάρα τζιαί θανήν τους εσκορπίσαν,/ ώσπου οι δυνάμεις τους τζιαί/ τα πυρομαχικά ελείψαν τζιαί στερέψαν…,/ το πείσμα του Κυπραίου εν κληρονομικό,/ με νύσια τζια με δόντια πάντα μάσιεται τζιαί πάντα πιβιώνει…
Ούλλοι Κυπραίοι ότι τζιαι να ΄τανε/, ότι τζιαί να εκάμασιν,/ ότι τζιαί να πιστεύκασιν,/ κανένας μα τον Θεό, /που απού τα επουράνια τ΄ άψη/, θωρεί τα πάντα, κανένας εν΄ το πίστευκεν,/ ότι τζιείνα, που έκαμναν στ΄ όνομα της,/ προσφιλούς πατρίδας, αφελείας άθελα τους/, τους βαρβάρους στην Κύπρο να εφέρναν./ Ουαί τζι΄ αλοίμονο κάποιος να το λαλεί,/ να το πιστεύκει…Άδικον θάταν…/ Όπως ο Δημοσθένης λαλεί τζιαί γράφει,/«Αγαθόν το μη αδικείν, αλλά το μηδέν θέλειν!»,/τζιαί συμπληρώνει ο Ευριπίδης… / Χρη μηκεθ΄ ηγείσθαι θεούς,/ ει τ΄αδικ΄ έσται της δίκης υπέρτερα…»
Οι φίλοι μας οι άσπονδοι με μέτρον πρόστυχον,/ τα σχεδιάσαν τους πάντες οι πανδόλιοι,/ μ΄ αλυσίδες εσφιχτοκλειδώσαν,/ με δολωμένα λόγια εξεγελάσαν./ Τζι, όπως λαλεί τζιαί γράφει ο Σολωμός…./ «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ τζι΄αγαπημένε,/ πάντα ευκολόπιστε τζιαί πάντα προδομένε…!» Με δέκα λέξεις ο ποιητής ο εθνικός,/ έγραψε τόμους της μοιραίας μας ιστορίας…
Αλλοι το επίστευκαν, τζιαί άλλοι,/ το προσδοκούσαν, οι Κυπραίοι Έλληνες,/ μαζί ακόμη τζιαί τούτοι οι ‘Ελληνες αδελφοί,/που εις την Κύπρο τζιαί τούτοι εγκαταλείφθηκαν/ τζιαί , ποττέ τους δεν τιμήθηκαν./ Ούλλοι, χωρίς εξαίρεση ενώθηκαν,/ τους Τούρκους ματζιελλάρηδε σκληρά επολεμούσαν,/γιατί την πατρίδαν τους αγαπούσαν,/ τζιαί την λευτεριά αναπολούσαν,/ ανά τους αιώνες οι μοναχικοί,/ ανάδελφοι Κυπραίοι, που πάντα την νοσταλγούσαν…/ στις μάχες βροντοφώναζαν…θελω θανείν μάλλον ή ζήσει,/ όπως ο Παλαιολόγος… τζιαί ηρωικά έππεφταν τα παληκάρκα Κυπραίοι οι Έλληνες…
Με λιανοντούφεκα, που μοιάζαν καριοφύλια,/ τζιαί με καμιά εικοσαρκά σφαίρες,/ ορμούσαν οι Κολοκοτρωναίοι,/ Δκιάκοι, Ανδρούτσοι, πα΄στους Τούρκους,/ που στην αρκήν ηρωικά τους απωθούσαν…/ Μύριοι ατέλειωτοι τζιαί άπειροι,/ οι πάνοπλοι υπέρτεροι βαρβάροι,/ αλλά τζιαί τα πυρομαχικά, τζιαί οι μέρες,/ των Κυπραίων μετρημένες, τελειωμένες…εγκαταλειμμένοι….
«Ο ηρωικός Στρατηγός Κίμωνας από Αθήνα, έφτασε το 450 π.Χ., στη Κύπρο, στο Ελληνικό Κίτιον διότι «έκειτο κοντά», για να συμπαρασταθεί και τους Πέρσες εισβολείς να διώξει, από Ελληνική πατρίδα.
Ω! Εσείς αδέλφια Έλληνες, μάνα μας Ελλάδα…/Το 450 π.Χ. ο γιός του νικητή,/του Μαραθώνα Μιλτιάδη, Κίμωνας,/το Αιγαίο και την Μεσόγειο. /διέσχισε με 200 πολεμικές τριήρεις./Ο πρώτος Έλληνας που, έφτασε στη Κύπρο,/για να την βοηθήσει, τους κατακτητές, να εκτοπίσει./Στο Κίτιον κατέφθασε ο Κίμωνας,/την Κύπρο απελευθέρωσε/ και απ΄τις κακουχίες και /τα τραύματα, πρόωρα έφυγε./Κρυφό τον θάνατο οι Έλληνες κράτησαν./Τρόμο και πανικό σκορπούσε,/ στους εχθρούς το θρυλικό του,/ όνομα που οι Κύπριοι το τιμήσαν. /Κίμωνας, όταν οι εχθροί,/άκουγαν με φόβο εσκορπίζαν/Το Κίτιον, η Λάρνακα τιμώντας τον, προτομή,/ έχει στήσει του Αθηναίου Κίμωνα./Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας Κύπρου, /ο Στρατηγός, αν και νεκρός, θριάμβευσε,/και με την βοήθεια και των Κυπρίων, /τους Πέρσες κατατρόπωσε… /«Και νεκρός ενίκα.»/Το 74, η ξεχασμένη πλέον και /κατασφαγμένη, Κύπρος,/ με επιθανάτια προσμονή περίμενε,/την ίδια ηρωική πράξη, /του Κίμωνα, για νάχει.
«Οι Κύπριοι οι Έλληνες»
Με ηρωισμό οι Έλληνες οι Κύπριοι,/άοπλοι και λίγοι, τους εισβολείς,/τις πρώτες μέρες, της βάρβαρης,/εισβολής, αφήσαν ηττημένους /και πρόσμεναν λίγη βοήθεια,/απ΄ την μάνα μας, τους Τούρκους,/στη θάλασσα για να ρίξουν./Αυτοί οι Έλληνες οι Κύπριοι, /είναι Αρκάδες, είναι Αχαιοί,/είναι Ίωνες, απ΄ την Μ.Ασία,/είναι Μακεδόνες, Πτολεμαίοι, /είναι, Αθηναίοι και Θεσσαλονικείς/Και αυτές οι Ελληνίδες Κύπριες,/είναι Σουλιώτισσες, είναι Χιώτισσες, /Μεσολογγίτισσες, Αθηναίες, Μακεδόνισσες./Είναι η Μπουμπουλίνα, είν΄ η Μαντώ η Μαυρογένους!/Αυτοί οι Έλληνες οι Κύπριοι, /είναι, Μυκηναίοι, είναι Δωριείς, /είναι Λακεδαιμόνιοι…/Αδέλφια σας είναι, γιατί εγκαταλείφθηκαν,/εξιλαστήρια θύματα στο αδηφάγο,/της Τουρκίας στόμα γίναν. /Ελληνικά Βασίλεια είχε η Κύπρος,/Σαλαμίνα, Κούριον Αμαθούς, Λήδρα,/Σόλοι, Λάπηθος, Ταμασσός, Κίτιον/ Χύτροι, Πάφος, Ιδάλιον./Όλες αυτές οι ελληνικές κυπριακές/ πόλεις, στην Ιωνική επανάσταση,/ μέρος έλαβαν και σ’ όλες τις εθνικές,/ επαναστάσεις της Μάνας Ελλάδας./ Αξιέπαινες πράξεις των Ελλήνων Κυπρίων,/που ο Ηρόδοτος εγκωμιάζει, αλλά και /τις διχόνοιες τους, σαν Έλληνες, τις καυτηριάζει./Στου Ομήρου τα έπη, στην Ιλιάδα, /στην Οδύσσεια, το Ελληνικό όνομα,/ «Κύπρος» ξεχωρίζει και τ ΄αξίζει./του Μεγαλέξανδρου την εκστρατεία,/ηρωικά συμμετείχαν, οι Έλληνες,/ Κύπριοι Βασιλείς, που στης Τύρου,/ την κατάληψη, κι’ εκεί έλαβαν μέρος. /Μέχρι Ινδία έφτασαν οι Κύπριοι Έλληνες,/μαζί με τον Αλέξανδρο και τον στρατό του./Ο πρίγκηπας ο Νικοκλή, του βασιλιά, Πασικράτη γιος,/ο Νιφόθωνα, του Πνυταγόρα της Σαλαμίνας γιος. / Ο Κύπριος ΄Ελληνας Βασιλιάς Ονήσιλλος, /αδελφός του Γόργου, με τους Έλληνες,/τους Ίωνες συμμάχησε, τους Πέρσες κατατρόπωσαν./Για την Κύπρο, την Ελλάδα,/θυσιάστηκε και για την Σαλαμίνα./Ο Κύπριος ο Έλληνας Ευαγόρας της Σαλαμίνας Βασιλιάς,/τους Αθηναίους εβοήθησε και την Ελλάδα./Τον τίμησαν και άναψαν προς τιμή του,/στον Παρθενώνα ιερή δάδα./‘Ελληνες ήρωες του Τρωικού πολέμου,/στην Κύπρο εγκαταστάθηκαν./Ο Τεύκρος ο αδελφός του Αίαντα,/ την ελληνική Σαλαμίνα της Κύπρου ίδρυσε,/Ο Αρκάδας βασιλιάς Αγαπήνωρας,/την Παλαίπαφο, μετά τον Τρωικό πόλεμο έκτισε./Ο Κηφέας και ο Πράξανδρος, /της Κερύνειας βάλαν θεμέλια. /Αυτοί είναι οι ένδοξοι Έλληνες, Κύπριοι, /πρόγονοί μας, ηρωικό αίμα στις φλέβες μας ρέει./« Αυτός που πιστεύει, ότι είναι περισσότερο/ Έλληνας, απ’ τους Κυπραίους Έλληνες,/την ένδοξη Ελληνική της Κύπρου,/Ιστορία ας μελετήσει……»/Και που δεν έλαβαν μέρος οι Κύπριοι , /Ελληνική εοανάσταση 1821, /Μακεδονικό αγώνα, Βαλκανικό Έπος, /Μικρά Ασία, Κρητική επανάσταση…../Πάντα, τα πάντα πρόσφεραν σ΄ ολόκληρο το έθνος./Οι Έλληνες οι Κύπριοι, επαίτες,/αχάριστοι ποτέ τους δεν υπήρξαν, /Οι Έλληνες οι Κύπριοι, /ανά τους αιώνες χαλεπά χρόνια εζήσαν./Δίψασαν, πείνασαν, ούτε ψωμί, ούτε νερό,/ούτε ελεημοσύνη, ποτέ τους δεν ζητήσαν./Η «ράτσα» αυτή, απ΄ τις στάχτες της,/πάντα θ΄ αναγεννάται./Ατσάλινες ειν΄ η καρδιά και ψυχή της./Αξιοπρέπεια έχουν, τιμή,/πείσμα και ανδρειωμένοι είναι./Σκληρό και αναγεννημένο, ανθεκτικό σπόρο έχουν./Στρατιωτική και ηθική συμπαράσταση,/μόνον ήθελαν τους Τούρκους,/στη θάλασσα της Κερύνειας να ρίξουν πίσω.
«Η εγκατάλειψη.»
Όμως, η εισβολή των Τούρκων,/έγινε, η Κύπρος ευρέθη μόνη…/Ματαιότης, ματαιοτήτων, κακά χαμπάρια, ήρθανε, /ότι η Κύπρος « κείτα μακράν», /«Εμείς Ελλάς είμαστε, η εισβολή στην Κύπρο έγινε..»/Τρίτων, Γλαύκος και Νηρεύς, τα τρία ελληνικά,/ υποβρύχια, με τα ηρωικά τους τα πληρώματα,/σε λίγο στα περισκόπια τα τουρκικά τα πλοία θα είχαν./Σωτήρια για την Κύπρο, θα ήταν η βύθιση τους./Και όμως μάταια ανέμεναν οι Έλληνες, /περήφανοι κυβερνήτες, με υψηλό ηθικό,/την εντολή επίθεσης…..μάταια…μάταια./Και όταν η εντολή αυτή έφτασε έλεγε,/«Στην Ελλάδα αμέσως να επιστρέψετε.»/Και …επέστρεψαν σκυθρωποί,/ με σκυμμένο το κεφάλι…/Το πρελούδιο της τραγικής κλασσικής,/επιθανάτιας συμφωνίας, να ηχεί άρχισε,/με τύμπανο πολέμου, που βροντερά ηχούσε, /ο «Κάλχας» τον βωμό ετοίμαζε,/ακόνιζε μαχαίρι,/η θάλασσα φουρτούνιασε,/άγριος άνεμος φυσούσε,/άγριο κύμα λυσσομανούσε,/ικέτευε, μ΄ ανθρώπινη φωνή, σπαρακτικά καλούσε./Ο φτερωτός Ερμής, τα μαύρα φόρεσε,/στην Κύπρο, κακά μαντάτα έφερε. /Μεγάλα άγρια κύματα σηκώθηκαν./Ο Ποσειδώνας θύμωσε, για τ΄ άδικο. /Εξοργισμένος, με την τρίαινα,/ την θάλασσα δυνατά χτυπούσε,/ για να τους εμποδίσει να επιστρέψουν,/και τους Τούρκους ν΄ αφήσουν, /ήσυχους την Κύπρο να τουρκέψουν!
«Η αυτοθυσία και ο ηρωισμός μιας χούφτας Ελλήνων αδελφών».
Δεν έγινε το ίδιο με το ηρωικό ελληνικό,/οχηματαγωγό το «Λέσβος» με κυβερνήτη,/τον ηρωικό τον Χανδρινό και 450 Ελδυκαρίους ήρωες, /π΄ αυθόρμητα και εθελοντικά,/επέστρεψαν στη Κύπρο να βοηθήσουν,/να συμπαρασταθούν και δίπλα,/ στ΄ αδέλφια τους Κύπριους, να πολεμήσουν./Το κάστρο τ΄ «απόρθητο» των Τούρκων,/ το «Λέσβος» στην Πάφο εβομβάρδισε. /Οι Κύπριοι οι Πάφιοι, σχεδόν άοπλοι,/λεβέντικα το ηθικό αναπτερώσαν./ Σαν σίφουνες τα τούρκικα κάστρα κατέλαβαν,/ τους Τούρκους κατατροπώσαν. /Οι Τούρκοι λευκές σημαίες ύψωσαν, /στην ήττα εβαδίσαν./Αυτή την χείρα βοήθειας, απ΄ αδελφούς,/οι Κύπριοι αποζητούσαν.
«Θεία Δίκη.»
Αφού το Λέσβος, αποστολή εξετέλεσε,/«ξέφυγε» και την τούρκικη αεροπορία,/παραπλάνησε, με μακάβριο για αυτούς, τέλος./Δικά τους Τουρκικά πλοία, εντόπισαν,/που πίσω απ΄ το Λέσβος, επλεαν,/ για να το κυνηγήσουν και εκδικηθούν… /Τα πήραν για Ελληνικά πολεμικά,/που έρχονταν την Κύπρο για να βοηθήσουν!/Κοτσατεπέ, Αντατεπέ και Τσακμάκ, /Βομβάρδισαν και τσακμάκι το δήλι,/έγιναν στην θάλασσα της Πάφου./Ήταν τα ίδια πλοία, που το πρωί,/στην απόβαση, της Κερύνειας,/χωριά αμάχων ανελέητα χτυπούσαν./Την ίδια τύχη είχανε, στην αεροναυμαχία/και αεροπλάνα «τούρκικα», που «ηρωικά»,/κατέρριψαν τα πλοία τα δικά τους….
Θεία Δίκη!
«Τιμή και Δόξα.»
Τιμή και δόξα στους Έλληνες τους Κύπριους, που μόνοι μ΄ αυτοθυσία πολεμήσαν.
Τιμή και δόξα στους περήφανους ηρωικούς Έλληνες Λοκατζήδες της Α μοίρας.
Τιμή και δόξα στους αξέχαστους ηρωικούς Έλληνες πιλότους των ΝΟΡΑΤΛΑΣ….
Τιμή και δόξα σ΄ αυτούς τους Έλληνες αξιωματικούς και στρατιώτες,
που ηρωικά και με αυτοθυσία εθελοντικά.
έμειναν και υπερασπίστηκαν την Κύπρο,
μέχρι τα έσχατα μαζί με τους αδελφούς Κυπρίους.
Μια χούφτα ήτανε!
Και έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι,
στο Πέντε μίλι, στον Πενταδάκτυλο,
στην Κερύνεια, στην Μεσαορία, στην Κυθραία,
στη Μια Μηλιά, στην Αμμόχωστο…
Στο χρυσό Κυπριακό Πάνθεο των ηρώων,
τα ονόματά τους γράφτηκαν.
Υπόδειγμα ηρωισμού και αυτοί,
την Ελληνική τιμή εσώσαν.
«Το νιν, αντά να τρώει την γην, τρώει την γήν χαρκέται, μα πάντα τζείνον τρώεται τζιαί τζιείνον καταλιέται,,,,»
(Το υνί, όταν τρώει (οργώνει) την γη, τρώει την γη νομίζει, μα πάντα εκείνο τρώγεται και εκείνο, φθείρεται.)
Από το λαογραφικό ανεπανάληπτο ποίημα, σφαγή 9ης Ιουλίου 1821, τοu Εθνικού μας ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη. (Search.)
Η Κύπρος η Αλασία θαλασσοφίλητη χώρα,/ την αρχαιότερη ελληνική
πόλη του Ελληνισμού,/ κέντρο σοφίας τζιαί πολιτισμού,/ το Κίτιον έσιει, που όπως ο Ιώσηππος έγραψε,/
Μετά από τον κατακλυσμόν, το Κίτιον εκτίσθη,/ από τον *Χετίμ ή Κιττίμ, τον γιό του Ιαυάν,/ του Έλληνα εγγονού του Νώε./ Στην Ιλιάδα τζιαί την Οδύσσεια αρκετά αναφέρεται, το ιστορικό Κίτιο,/ επίθετο της Αφροδίτης της Κύπριδας θεάς έσιει,/ ο ήρωας ο Τελαμώνας του Τρωικού πολέμου,/ την Σαλαμίνα ίδρυσε,όπως και οι Αχαιοί Κηφέας/ και Πράξανδρος την Τζιερύνειαν τζιαί αυτοί/, όταν επέστρεφαν νικητές από την Τροίαν,/ οι Σαλαμίνιοι Έλληνες Ευαγόρας,/ με τον αδελφό του Ονήσιλλο εποποιϊα ιστορική αφήσαν,/ δέκα σιηλιάδες χρόνια ρίζωσαν εδώ οι Κύπριοι, τζι΄οι Αχαιοί, /Μυκηναίοι, Μακεδόνες, Αρκάδες…, ελληνικό αποτύπωμα αφήσαν./ Στην Βίβλο αναφέρεται τζιαι στην Καινή Διαθήκη,/ αλλά τζιαί τριανταδκυό φορές στην Παλαιά, η Κύπρος…
Κύπρος των 240 αγίων οσίων, εθνομαρτύρων./ Των επισκόπων Αγίων Δημητριανού, Επιφανείου/,Θεράποντος,Τριφυλλίου, Θεοδότου…,/ των 13 οσιομαρτύρων αγίων ορθόδοξων,/ καλογέρων επαναστατών της Καντάρας,/ επί Λατίνων κατοχής που αρνήθηκαν,/ ν΄αλλάξουν πίστη τζιαί μαρτυρικά κάηκαν,/ από την «αδελφή» Λατινικη Παπική εκκλησία./ Των Αποστόλων Ανδρέα, Βαρνάβα,/ Λουκά, Παύλου, Λαζάρου… Αγία Νήσος./ « Οι μεν ουν διασπαρέντες… ( Απόστολοι και Άγιοι),/ διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου…,/ ήταν δε τίνες εξ αυτών Κύπριοι….( Πράξης 11.19.20.)

…../ Έχανε μάνα το παιδί τζιαί το παιδί την μάνα…/ Τζιαι όσοι εμείνασι τζιαμαί, σιηλιάες άοπλοι/ εγκαταλειμμένοι εγκλωβισμένοι τζιαί από τανκς κυκλωμένοι./ακόμα μέχρι σήμερα, απεγνωσμένα μισό σχεδόν αιώνα,/ μετά γυρεύκουν τους, οι πονεμένοι/ τζιαί πικροκαημένοι συγγενείς τους./ Αγνοούμενοι τζιαί τιμημένοι νεκροί ένι…./ Χριστιανική μεταθανάτιο κηδεία,/ θέλουσιν, με ευλογιά να αναπαυθούν,/ εν τιμή τζιαί εν ειρήνη, οι εθνομάρτυρες…/Πατριδοφιλημένοι με ύστατο ασπασμό, εφύασιν,/ τα παλληκάρκα ήρωες, τα δαφνοστεφανωμένα…/Μες την καρκιά μας να τους έχουμε τζιαι να τους αθυμούμαστε,/γιατί ο αληθινός τάφος των νεκρών,/ έν’ οι καρκιές των ζωντανών.
Τον λογισμό σκοτίζει μας, ο χαλασμός της Κύπρου,/ θωρούμεν εις το άπειρον τζι΄ ένι ξέρουμε, που εν ο τελειωμός του,/ όπως ο κύκλος πο εν έσιει, ούτ΄ αρκήν τζιαι μήτε τέλος…./Σιηλιάες τα ερωτηματικά, μηδέν οι απαντήσεις…/ Το πνεύμα της πάνω τζιεί, ψηλά εβκήκεν,/ ένε πέθανε, αιώνια αθάνατο θε να ζήσει,/ σαν Φοίνικας απ΄ τους σταχτούς της, ζωή θ΄αναγεννήσει./ Γιατί όπως ο Βασίλης, ο ποιητής μας ο εθνικός,/ ελάλησεν τζι΄ έγραψεν με καλαμάρι,/ από χρυσόφτερο του Σταυραετού του Μασιαιρά,/ σε περγαμηνές τζιαί σε παπύρους…/ «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,/ κανένας εν βρέθηκε για να την ιξιλείψει./ κανένας γιατί σιέπει την, που τα΄ ψη ο θεός μας,/ Η Ρωμιοσύνη εννά χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει…!»
Η μάνα της Χρυσόμορφης, τουρκοκαρβουνόκαυστης,/ ετοιμοθάνατης, τελικά από την πρώτη την στιγμήν,/ τα μαύρα μαντάτα αποβραδύς, τα ΄μαθε, επήρεντα που ξένους,/ όμως το σιέρι της η άπονη, δεν άπλωσε,/ τη θυγατρί να σώσει, σανίδα σωτηρίας,/ για να δώσει, έστω λλία ψίχουλλα βοήθειας…/ Τζιαί, ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόαση… / Ηρωικά μόνη η κόρη έππεσεν χαμαί, η μυροβλοημένη, τζι΄ αιματοβράσιηκε, στα αγιασμένα,/ πάτρια κυπριακά τα χώματα, η του Θεού,/ αγγελοκαμωμένη τζιαί δαφνοστεφανωμένη,/ εύτολμη Κύπρος….που την Ένωση είσιε στο μυαλό,/ απατηλό όνειρο ήταν τζι΄ αυτό…/ Αργά …κάποτε, μεταθανάτια τζιαί επιθανάτια,/ μουχλιασμένα κόλλυβα άφεσης,/ αμαρτιών τζιαί εξιλέωσης, έπεψεν το μητρικό το σιέρι…/ Μαζί με τζείντα κόλυβα, είσιε τζιαί δκυό χαρκιά κουρελιασμένα ./ Το ένα ήταν πο΄ έναν περίφημο, στρατηγό παρ-ασημο-φορεμένο,/ της χούντας, που έγραφε χωρίς αιδώ στην «Ελληνική» Κύπρο…»,/ Δυστυχώς, οι Τούρτζιοι την πατρίδα σας,/ κτυπούσαν, εμείς είμαστε Ελλάς, ήντα που μας έκοφτε»…/τζιαί τ΄ άλλον, που την μάνα μας,/ της Δημοκρατικής Ελλάδας πλέον, που ελάλε,/ «Κόρη μου ήσουν πολλά μακρυά για νάρτω, γριά μάνα είμαι γω,/ τζιαι φοήθηκα, ότι στο δρόμο ήταν να μείνω/, η Κύπρος κείται μακράν…, συγχώρκο να μου δώσετε…., όσοι εν ζωή εμείνετε….»,/ Τίποτας άλλον…! Τζιαι ο Σεφέρης ελάλησεν τζιαί με καλαμάρι έγραψε… /«Η μνήμη όπου την αγγίξεις πονεί…!»
Γνωρίζατε ότι οι Κύπριοι αγωνιστές στην ελληνική επανάσταση του 1821 είχαν δική τους σημαία;

Την σημαία κρατούσαν οι Κύπριοι, μέλη του Κυπριακού Ιερού Λόχου που πήρε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση.
Πολλοί Κύπριοι, που γλύτωσαν από τους διωγμούς στην Κύπρο και κατάφεραν να διαφύγουν από το νησί, έφτασαν στην επαναστατημένη Ελλάδα, όπου σχημάτισαν Σώμα Κυπρίων Αγωνιστών και πολέμησαν υπό τη σημαία αυτή στη Ρούμελη και στην Πελοπόννησο και σε όλη την επαναστατημένη Ελλάδα.
Αρκετοί Κύπριοι αγωνίστηκαν κατά την ελληνική επανάσταση προσφέροντας και αυτή την ίδια τη ζωή τους για την ελευθερία της Ελλάδας.
Η σημαία (στη φωτογραφία πιο πάνω) αποτελούνταν από ένα άσπρο πανί στο οποίο υπήρχε ένας γαλάζιος σταυρός. Έφερε επιγραφή: ΣΗΜΕΑ ΕΛΗΝΗΚΙ-ΠΑΤΡΗΣ ΚΗΠΡΟΥ. Οι διαστάσεις της ήσαν: 1,10Χ1,40μ.
Την σημαία κρατούσαν οι Κύπριοι, μέλη του Κυπριακού Ιερού Λόχου που πήρε μέρος στην ελληνική επανάσταση.
Η σημαία φυλάσσεται και εκτίθεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Ελλάδας, μαζί με άλλα ιστορικά κειμήλια των Κυπρίων αγωνιστών. Καθώς είναι και καταγραμμένα εκατοντάδες ονόματα πεσόντων αγωνιστών από Ελληνική Κύπρο, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά χώματα της μητέρας πατρίδας ΕΛΛΑΔΑΣ.
Γράφει και λαλεί ο Γ. Σουρής……
Οἱ Ἥρωες
Μέσα σε βόλια κι ὀβίδων κρότους
ἔπεσαν νιάτα μὲς στὸν ἀνθό τους.
Πᾶνε λεβέντες, πᾶνε κορμιὰ
κι ἄγνωστα τά ῾θαψαν στὴν ἐρημιά.
Κανεὶς δὲ ξέρει ποὺ τά ῾χουν θάψει,
κανεὶς δὲ πῆγε γιὰ νὰ τὰ κλάψει,
κανεὶς δὲν ἔκαψε γι᾿ αὐτὰ λιβάνι,
κανεὶς δὲν ἔπλεξε γι᾿ αὐτὰ στεφάνι.
Ἀνώνυμ᾿ ἥρωες, ἄγνωστοι τάφοι,
κανένας ὄνομα σ᾿ αὐτοὺς δὲ γράφει,
μήτε τὸ χῶμα τοὺς φιλοῦνε χείλη,
σταυρὸ δὲν ἔχουνε μήτε καντῆλι.
Μόνο μιᾶς κόρης μαργαριτάρια
κυλοῦν σὲ τάφους ποὺ κάποια μέρα
θὰ γίνουν κόσμου προσκυνητάρια
καὶ φάροι Νίκης γιὰ μία μητέρα.
Αντώνιος Αντωνάς από Ακριτική Κύπρο, αδελφός του ήρωας Χριστάκη Αντωνά και όλων των πεσόντων Ελλαδιτών και Κυπρίων εθνομαρτύρων, που πότισαν με το αίμα τους τα τιμημένα χώματα της Μεγαλονήσου μας ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ.
(Απολογούμαι για τυχόν ορθογραφικά ή συντακτικά λάθη. Η ένταση όταν γράφεις με λύπη ανάμικτη με αγανάκτηση, ορισμένες φορές δημιουργεί μη ηθελημένα ανώδυνα λάθη.).
www.ledrastory.com.
cyprushellenica.blogspot.com