Πέραν της Φαινομενολογίας – Η Βιωμένη Ψευδαίσθηση και Παραίσθηση ως Υπαρξιακή Πραγματικότητα
Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Πέραν της Φαινομενολογίας – Η Βιωμένη Ψευδαίσθηση και Παραίσθηση ως Υπαρξιακή Πραγματικότητα
Αν νομίζουμε πως «αυτό» που μας συνέβη τον Μάιο του 2010 και έκτοτε εξακολουθεί να αποτελεί το περιεχόμενο της ζωής μας, ιδιωτικής και εθνικής, είναι «αυτό» που σήμερα δίνουμε, ως εικόνα ζωής και επιλογών, τότε, μπορούμε να πούμε πως από τη μια υπάρχει μια πραγματικότητα και από την άλλη μια παραίσθηση αυτής της πραγματικότητας (προϊόν μιας αντίστοιχης ψευδαίσθησης) που αντιφάσκουν η μια προς την άλλη.
Αν αυτό που «βλέπουμε» -και που πάνω σ’ «αυτό» θεμελιώνουμε τις πεποιθήσεις μας, είναι μια «ομαλοποιηθείσα» -ή που βαίνει προς «ομαλοποίηση»- κατάσταση πραγμάτων, των πραγμάτων που μας συνέβησαν τον Μάιο του 2010 κι έκτοτε καθημερινώς βιώνουμε, πραγμάτων που ταυτίστηκαν με τέτοιες μη αμφισβητούμενες πραγματικότητες (η ερμηνεία των αιτίων τους διαφέρει), όπως μαζική εξαθλίωση, μαζική λεηλασία εισοδήματος και πλούτου (ιδιωτικού και εθνικού), εξαναγκασμός εκατοντάδων χιλιάδων νέων να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για να γλυτώσουν από την εξαθλίωση, εξαναγκασμός στην «αυτοχειρία» εκείνων των συμπολιτών μας των οποίων τα προσωπικά τους όρια αντοχής δεν άντεξαν την πίεση που άσκησε πάνω τους η εξαθλίωση, η παραβίαση των πλέον σημαντικών συνταγματικών προνοιών των σχετικών με τα ατομικά (ανθρώπινα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά δικαιώματα) και εθνικά δικαιώματα (κυριαρχίας και ανεξαρτησίας), η προκλητική αγνόηση της Δικαιοσύνης, η εκμηδένιση της εθνικής κυριαρχίας με παράλληλο εξευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών της Χώρας, στο επίπεδο της λειτουργίας και άσκησης των αρμοδιοτήτων τους, όλα αυτά μέσω πολιτικών που στόχευσαν ακριβώς σ’ αυτά τα αποτελέσματα, πολιτικές επιβληθείσες από έναν εσμό «αλληλέγγυων Κρατών – «εταίρων» μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την επίφαση της «σωτηρίας» μας, αν σήμερα, λοιπόν, θεωρούμε πώς όλα αυτά που μας συνέβησαν πλέον βαίνουν προς «ομαλοποίηση» και το κυριότερο, ακόμα, κι αν θεωρούμε πως «ό,τι έγινε – έγινε» και πως δεν υπάρχει κανείς λόγος να αναζητά κανείς τις αιτίες και τον κολασμό τους, εκτιμώντας πως το ατιμώρητο έγκλημα, και μάλιστα τέτοιων διαστάσεων ως ανωτέρω περιγράφηκε αδρά, ώστε να ομιλούμε για έγκλημα εθνικό, μπορεί να παραμένει χωρίς συνέπειες ατιμώρητο, τότε ασφαλώς, και τέλος, αν αποτελεί πεποίθηση που εκφράζεται στις πολιτικές επιλογές του Λαού (στις εκλογές π.χ.), πως οι πολιτικές δυνάμεις που μας έφεραν στο 2010, και από εκεί και πέρα διαχειρίστηκαν τη Κρίση με τα άνω αποτελέσματα, αυτές που θα μας «σώσουν», αν αυτά ο ελληνικός Λαός πιστεύει, τότε, ουδείς μπορεί να κάνει κάτι πέραν του να αναμένει τις συνέπειες αυτής της ψευδαίσθησης που γεννά και μια παραίσθηση αναφορικά με το σε ποια πραγματικότητα ζούμε. Όμως, θέλω να πιστεύω, πως αυτό δεν θα συμβεί, θέλω να πιστεύω πως ο ελληνικός Λαός, νωρίτερα ή αργότερα (πάντως όχι και τόσο «αργότερα» ώστε να μην έχει ουσιαστικό περιεχόμενο η αντίδρασή του), θα αποδείξει πως δεν έχει καμία σχέση με όσους επιθυμούν να τον ταυτίσουν με τους Λωτοφάγους, με όσους επιχειρούν να τον πείσουν πως το πιο θεσπέσιο έδεσμα είναι η κατανάλωση του λωτού.
Σήμερα, με δεδομένη μια τεράστια Εθνική Κρίση που υπερβαίνει την οικονομία, είναι αυτός ο ίδιος Λαός που αφού πάνω στο ίδιο το σώμα του δοκίμασε τον πόνο και τον εξευτελισμό των Μνημονιακών πολιτικών και εκείνων που τις υπηρέτησαν, οι ίδιες αυτές δυνάμεις επιχειρούν πλέον να αποδείξουν και την ολοκλήρωση του «έργου» τους, που δεν θα είναι άλλο από το ελέγξουν πλήρως την ίδια την βούλησή του και τις δυνάμεις που την καθορίζουν, και μέσω της κατανάλωσης Εθνικής Αμνησίας, που αφειδώς προσφέρεται από την Προπαγάνδα σε απίστευτες ποσότητες, να είναι, αυτός ο Λαός έτοιμος, ώριμος, να επιβεβαιώσει «ιδία βουλήσει» το πιο ξεκάθαρο συμπέρασμα στο ερώτημα ποιός τελικά υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος Νικητής στη Κρίση. Υπήρξαν οι πολιτικές δυνάμεις του Παλαιοκομματισμού στις οποίες πρέπει να προστεθούν και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις, παλιότερες και άλλες, καθαρά προϊόντα της Κρίσης, οι οποίες ξεκινώντας ως φορείς άρνησης των Μνημονίων κατέληξαν να τα υπηρετούν με ακόμα πιο εξευτελιστικό τρόπο. Θεωρεί λοιπόν η Αθλιότητα, ότι σήμερα, ο Ελληνικός Λαός έχοντας διαγράψει εντελώς το πιο πρόσφατο παρελθόν, αυτό των λίγων χρόνων πίσω, πόσο μάλλον το ακόμα πιο πίσω, θα καταστήσει το Μνημονιακό Τόξο ως τον πανίσχυρο Συνασπισμό Πολιτικών Δυνάμεων, οι οποίες και θα συνεχίσουν (όπως το έπρατταν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες) να διανέμουν μεταξύ τους την εξουσία. Τρεχόντως, στις επιλογές του Λαού, δεν αφήνουν καν χώρο ώστε να αναπτυχθούν και εκπροσωπηθούν κοινοβουλευτικά, ακόμα και στη λογική του αντίπαλου (αντιμνημονιακού) δέους, αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις που αποδείχτηκαν συνεπείς λόγω και έργω από την έναρξη της Κρίσης έως σήμερα και οι οποίες με μόνη την παρουσία τους στη Βουλή θα αποτελούσαν ένα κάποιο ανάχωμα στην αναμενόμενη νεοφιλελεύθερη επέλαση από το Μνημονιακό Τόξο το οποίο και θα εφαρμόσει τις αλώβητες Μνημονιακές πολιτικές πάρα την προπαγάνδα περί της δήθεν εξόδου απ’ τα Μνημόνια.
Όμως, ας το ξανασημειώσω, ευελπιστώ, πως ο Ελληνικός Λαός, δεν θα επιτρέψει να του συμβεί η μέγιστη Ύβρης, που είναι να καταστήσει την εναντίον του Εθνική Ύβρη πανίσχυρη με δική του επιλογή και να την θεσμοποιήσει.
Μέμφονται κάποιοι τον «καταναλωτισμό» του Έλληνα που τον έριξε στην υπερχρέωση και τη χώρα στα βράχια. (Ξεφεύγει από το σκοπό του άρθρου αυτού να επιχειρηματολογήσω εναντίον αυτής της ανοησίας και εν ταυτώ αθλιότητας).
Κάποιοι άλλοι ίσως να επιχειρηματολογήσουν λέγοντας ότι το πραγματικό πρόβλημα υπήρξε ότι αυτό που επί δεκαετίες καταναλώναμε ήταν ο Λωτός, η Λήθη. Ό,τι μας απογοήτευε, ό,τι μας πονούσε, ό,τι μας εξόργιζε και πολύ περισσότερο, ό,τι διάβρωνε την Δημοκρατία και Κοινωνία αποτελούσε την σταθερή λαϊκή επιλογή στις κάλπες.
Ο Λαός θα κάνει την αυτοκριτική του για όλα τα παραπάνω, κυρίως όμως, θα διαμορφώσει το μέλλον του με τρόπο που δεν θα επιτρέψει ξανά να του αμφισβητήσουν την κριτική του ικανότητα. Είναι ό,τι μπορώ να ευελπιστώ.
Βέβαια θα έχει να αντιπαλέψει με την επιστήμη και τους επιστήμονες της προπαγάνδας της Αθλιότητας, οι οποίοι στηρίζονται στο γεγονός πως γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον κοινό άνθρωπο ποιες δυνάμεις μπορούν και με ποιο τρόπο να επηρεάσουν την προσωπικότητα και τον τρόπο σκέψης του, στρέφοντάς την προς μια επιθυμητή κατεύθυνση. Γνωρίζουν τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’ ό,τι γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό ο «μέσος» αυτός άνθρωπος πρέπει να το διαψεύσει. Πώς; Με το να επιλέγει ως πηγή πληροφόρησής του εκείνη που τουλάχιστον αισθάνεται πως δεν του υπόσχεται την Αθλιότητα ως τη μόνη οδό της «σωτηρίας» του.
Στην περίπτωση της Ελληνικής Κρίσης, το έγκλημα των Συνήθων Υποζυγίων ήταν το ότι στάθηκαν ανίκανα να σηκώσουν το βάρος που αναλογούσε και στα μη Συνήθη Υποζύγια, ανίκανα να παράξουν την αναγκαία υπεραξία και τα αναγκαία πλεονάσματα ώστε να καλύπτουν το 20-30% της ετήσιας φοροδιαφυγής, τις ετήσιες εισφοροδιαφυγές, τα δισεκατομμύρια των μιζών, το κόστος της κακοδιαχείρισης, τις δυσθεώρητες υπερτιμολογήσεις των αγοραζόμενων από το Δημόσιο αγαθών, προϊόντων και υπηρεσιών, κ.λ.π.. Τα Συνήθη Υποζύγια, οφείλουν να διαψεύσουν όλους εκείνους που «φιλοδοξούν» να αποδείξουν πως τούτα τα Υποζύγια δεν είναι παρά ιδανικοί Λωτοφάγοι, που πάντα φωνάζουν, πάντα διαμαρτύρονται, πάντα απειλούν ότι δεν θα ξαναγίνουν «κοψοχέρηδες» επιλέγοντας ό,τι με βεβαιότητα θα υβρίσουν μετά λίγο καιρό και πάντα τις ίδιες και ίδιες πολιτικές δυνάμεις, αλλά, που τελικώς, πάντα συμπεριφέρονται πολιτικά με μια αξιοθαύμαστη και προβλέψιμη συνέπεια, όσο και αν κατά καιρούς έχουν κάποια ξεσπάσματα, τα οποία όμως, αποδεικνύονται της στιγμής και χωρίς συνέχεια.
Αν τέτοιες βεβαιότητες της Αθλιότητας δεν ανατραπούν, και δεν ανατραπούν έγκαιρα, όπως θέλω να πιστεύω, τότε, η Χώρα και ο Λαός μπαίνουν σε μια νέα φάση, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας θα είναι μια ζωή υπό τον απόλυτο έλεγχο της πλέον επικίνδυνης Τάξης Πραγμάτων, που είναι ο Νεοφιλελευθερισμός και η Αθλιότητα που εκφράζει η ιδεολογία αυτή. Αν αυτή η Τάξη Πραγμάτων επικρατήσει τελικώς, τότε, ό,τι ξέραμε ως «Κοινωνικό Κράτος» και ως «Δημοκρατία» (εννοώ Δημοκρατία όχι των αγορών), δεν θα συνιστούν παρά μια ψευδαίσθηση που θα παράγει παραισθήσεις ότι δήθεν πρόκειται περί πραγματικοτήτων. Όμως δεν θα είναι παρά μια βιωμένη ψευδαίσθηση και παραίσθηση, που όμως, θα έχουν αναγάγει το Ψέμα στην Νέα Αλήθεια στα πλαίσια του Νέου Λεξιλογίου που η Αθλιότητα σιγά – σιγά άλλωστε αρχίζει να επιβάλλει.
