Του Πασχάλη Τσολάκη
Η χώρα βουλιάζει και υποφέρει από μια κυβέρνηση που προσπαθεί να ξεπεράσει σε καταστροφή την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και της συγκυβέρνησης των «αιώνιων εχθρών» που χώρισαν την κοινωνία στα δύο.
Ένας πρωθυπουργός που με τις πράξεις και την συμπεριφορά του, καταδεικνύει οτι δεν σέβεται τον εαυτό του, δεν σέβεται και δεν τιμά την θέση που κατέχει, την χώρα και το λαό που κυβερνά. Ένας άνθρωπος που θέλει όλα τα φώτα επάνω του για αισθάνεται ότι λάμπει.
Ακόμα και οι στενοί του συνεργάτες, υπουργοί, κανάλια και δημοσιογράφοι, που τον παρουσιάζουν ως «χρυσή λίρα» (για τα δικά τους συμφέροντα) γνωρίζουν ότι ο χρόνος θα αποκαλύψει ότι ήταν μια κάλπικη λίρα. Το αποδεικνύει μόνος του με τις πράξεις και τα λόγια του.
«Στο πολυτεχνείο γράφτηκε η πιο εμβληματική σελίδα της αντιδημοκρατικής πάλης».
«Συντηρητικός είναι αυτός που συντηρεί αυτά που δεν αξίζουν να συντηρηθούν!!!»
Δεν του ξεφεύγουν, ούτε τα λέει στη ρύμη του λόγου του. Συνειδητά τα λέει.
Ακούει η συντηρητική Νέα Δημοκρατία; Ακούνε οι συντηρητικοί Έλληνες. Δηλαδή όσα χρόνια κυβέρνησε η συντηρητική παράταξη, συντηρούσε ότι δεν ήταν άξιο να συντηρηθεί;
Συντηρούσε την στασιμότητα δηλαδή;
Οι πολίτες στενάζουν, ασφυκτιούν, αγωνιούν διαισθανόμενοι το κακό που έρχεται.
Δυστυχώς σε αυτή τη κρίσιμη καμπή, δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος της αντιπολίτευσης για να συγκρατήσει τον επερχόμενο τυφώνα.
Ο Τσίπρας δεν είναι εκείνος του παρελθόντος, άγνωστο για ποιους λόγους, τα στελέχη του μουγκά και ανεπαρκή και οι υπόλοιποι της αντιπολίτευσης είναι ανύπαρκτοι ή σχεδόν συνένοχοι. Μάλλον ο Τσίπρας είναι απασχολημένος με τα τρωκτικά που έχει γύρω και ροκανίζουν τον «θρόνο του» ή ίσως κόλλησε τον ιό της συναίνεσης…..!
Η μόνη που μπορεί να παίξει τον «ιερό» ρόλο του αντίπαλου δέους, είναι η κοινωνία.
Έχει ιερή υποχρέωση να το πράξει γιατί αφορά τη ζωή της, την επιβίωση της, την αξιοπρέπεια της και το μέλλον των γενεών που έρχονται.
Μπροστά σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να μπούνε οι νέοι. Το δίκιο της νεότητας είναι φυσικό δίκιο και δεν πρέπει οι νέοι να το απεμπολήσουν στην πολιτική με αντάλλαγμα την ανεργία, τον ευτελισμό των πτυχίων και τους μισθούς πείνας.
Ο δυνατός και πύρινος λόγος, στα όρια της νομιμότητας και η ανυπακοή στα ίδια όρια είναι το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτουν οι άνθρωποι και η κοινωνία. Είναι πολύ πιο δυνατότερη η αποτελεσματικότητα αυτού του όπλου από το όπλο της ψήφου. Αυτό πρέπει η κοινωνία και οι άνθρωποι να το κατανοήσουν.
Η ψήφος απλά νομιμοποιεί την αυθαιρεσία ή ακόμα και την κατάχρηση της εξουσίας. Απεναντίας η αντίδραση δρα αποτρεπτικά. Δεν φταίνε μόνο αυτοί που πληγώνουν και αδικούν, φταίνε το ίδιο κι αυτοί που τα ανέχονται.
Αυτό κάνουνε οι ποιητές, για αυτό και ήταν πάντα το αντίπαλον δέος της πολιτικής και της εξουσίας. Γιατί ξαναγέμιζαν τους κάλυκες(της πένας) και πυροβολούσαν.
Δώστε κι άλλο λοκ ντάουν. Πιο σκληρό και μεγαλύτερης διάρκειας, να γίνει η χώρα ένα απέραντο φρενοκομείο που έλεγε κι ο γέρος ο Καραμανλής. Παγκόσμιοι πρωταθλητές σε αυτό το «αγώνισμα».
Θα βγει σε λίγο ο ήλιος του εμβολίου… σπάσαν τα φρένα … του ποιητή…
Υ.Γ1 Οι πολίτες, ελεύθεροι πολιορκημένοι, ακούν τον Σολωμό να ψάλλει τον Εθνικό ύμνο από τον τάφο του (τέτοιες μέρες πέθανε, 9 Φεβρουαρίου) και περιμένουν την ελευθερία να έρθει από μόνη της, χωρίς αγώνα, χωρίς αντίσταση, χωρίς ρίσκο. Τα νομοσχέδια ψηφίζονται σωρηδόν και δεν επιτρέπονται συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες.
Κινδυνεύουν οι πολίτες από τον αόρατο ιό και δεν βλέπουν τα αόρατα τοίχοι της φυλακής που ψηλώνουν.
Δυστυχώς οι τοίχοι όταν ολοκληρωθούν, δεν πέφτουν με εμβόλια…
Υ.Γ2.Η δροσερή πνοή της ελευθερίας μπαίνει στα πανεπιστήμια» δήλωσε ο πρωθυπουργός. Δεν διευκρίνισε όμως. Ποια ελευθερία; Του εμβολίου ή ελευθερία των κλομπ;