Καθημερινά λαμβάνω mails από άτομα με αναπηρίες, άλλα με σοβαρότατες, και άλλα με λιγότερο σοβαρές που περιγράφουν καταστάσεις τριτοκοσμικές (το λιγότερο).
Είναι δύσκολο φίλοι μου να κατανοήσουμε τα τεράστια προβλήματα αυτών των ανθρώπων που γίνονται ακόμα πιο μεγάλα από την «κρατική σκουριασμένη μηχανή».
Ακούμε, και βλέπουμε άτομα με προβλήματα όρασης, βάδισης, ακρωτηριασμένα, κλπ, και σταυροκοπιόμαστε λέγοντας «μακριά από εμάς», μόνο που κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα του ξημερώσει η επόμενη μέρα, τι του επιφυλάσσει η επόμενη ώρα.
Καλοτυχίζουμε τους εαυτούς μας που δεν είμαστε στη θέση αυτών των ατόμων τόσο εμείς όσο και κάποιος δικός μας, η κάποιος γνωστός μας.
Σαν την υγεία δεν υπάρχει, και σίγουρα, δεν ήταν επιλογή των ατόμων αυτών να «ξεχωρίζουν» κατά το χειρότερο τρόπο, αλλά τι να γίνει;
Η «κακιά ώρα», η κληρονομικότητα, κάποιο «αυτοάνοσο, και……
Μια «κοινωνία» μέσα σε μια άλλη, μια κοινωνία που σε πολλές περιπτώσεις αντιμετωπίζεται τόσο από τους…αρμοδίους, όσο και από τον απλό κόσμο σαν κοινωνία λεπρών.
Δυστυχώς, όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στρέφει από την άλλη μεριά το κεφάλι μπρος στα προβλήματα των ατόμων με αναπηρίες.
Το κράτος, δεν στρίβει το κεφάλι, αλλά κοιτάζει πιο προσεκτικά ΠΩΣ θα γίνει να επωφεληθεί τόσο αυτό, όσο και οι «συνεργάτες» του από τα άτομα με αναπηρίες, ΠΩΣ θα τα ρίξει ακόμα πιο βαθιά στο περιθώριο, ΠΩΣ θα τους φέρει και άλλα εμπόδια στην καθημερινότητα τους.
Αυτά φίλοι μου δεν τα λέω εγώ, τα λένε τόσο οι ίδιοι οι ανάπηροι, οι ίδιοι οι «νοσούντες», αλλά τα είδαμε και σε κάποια ΜΜΕ που τους «ξέφυγε» και τα έδειξαν…
Η αμαρτωλή ιστορία των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας, αριθμεί πολλά κεφάλαια και καθημερινά προστίθενται και νέα, για να υπάρχει «ποικιλία» και σασπένς.
Για να δούμε τι έχουμε μέχρι σήμερα…..
Πολύμηνη ΑΝΑΜΟΝΗ για να περάσουν από επιτροπές οι ασθενείς είτε για πρώτη φορά, είτε για επανεξέταση.
Κατά την αναμονή αυτή, ΔΕΝ έχουν ασφαλιστική κάλυψη οι περισσότεροι, ΔΕΝ λαμβάνουν τα επιδόματα τους, ΔΕΝ, ΔΕΝ, ΔΕΝ. ΔΕΝ ζουν ανθρώπινα.
Και η αναμονή με τις όποιες κινητοποιήσεις των γιατρών μεγαλώνει το μαρτύριο των ατόμων με αναπηρίες γιατί ΔΕΝ γίνονται οι επιτροπές, γιατί σταματούν αφού δεν υπάρχουν γιατροί.
ΟΤΑΝ ΘΑ ξεκινήσουν πάλι, θα έχει χτυπήσει μήνες πίσω η επιτροπή για τους ενδιαφερόμενους.
ΑΝ και ΟΤΑΝ περάσουν επιτροπή, έχουν να αντιμετωπίσουν άλλα.
Αυτό είναι ένα mail που μου έστειλε κάποιος που πέρασε από ΚΕΠΑ, και δεν είναι το μοναδικό, μιας και οι περιπτώσεις είναι εκατοντάδες, να μην πω χιλιάδες, και διαφορετικές.
Διαβάστε το.
πρέπει να σου πώ, ότι το καλοκαίρι πήγα στην Α’ Βάθμια επιτροπή και με ειρωνεύοταν η πρόεδρος της επιτροπής.
Πάσχω από Διπολική Διαταραχή και η πρόεδρος αμφισβήτησε ότι έχω πρόβλημα.. τελικά μου έβγαλαν 52% ποσοστό και
έκανα ένσταση πληρώνοντας τα 46,14ε και ακόμα περιμένω την Β’ Βάθμια… η οποία αναβλήθηκε λόγω απεργίας των γιατρών του ΕΟΠΥΥ.
Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι ξαφνικά θεραπεύτηκαν οι χρόνιες παθήσεις και είμαστε όλοι καλά.. αφού στην Α’ Βάθμια κόβουν το 90% των
ασθενών… αναρωτιέμαι ρε φίλε τι στο καλό θα γίνει στην Β’ Βάθμια.. υπάρχει πιθανότητα δικαίωσης; αν όχι τι θα απογίνουμε όλοι εμείς;;;
αναρωτιέμαι αν τους νοιάζει όλους αυτούς.. πραγματικά αναρωτιέμαι.»
Μια από τις πολλές ιστορίες των ΚΕΠΑ που λέει πολλά.
Υπάρχουν και άλλες για την άλλη αναμονή, μετά από τα ΚΕΠΑ, την ΣΚΟΠΙΜΗ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ και την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ιστορίες με τις οποίες όποιος είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ θα φρίξει, κάτι που συμβαίνει με τον απλό κοσμάκη.
Αλλά στη χώρα μας, δεν πρέπει να περιμένουμε την όποια ανθρωπιά από τους ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Ποιοι είναι αυτοί;
Η απάντηση δική σας.
Βασίλης Τσούγκαρης
Καθημερινά λαμβάνω mails από άτομα με αναπηρίες, άλλα με σοβαρότατες, και άλλα με λιγότερο σοβαρές που περιγράφουν καταστάσεις τριτοκοσμικές (το λιγότερο).