Θύμιος Λυμπερόπουλος: Αλέξη, πάλεψε μέχρι τέλους τα συμφέροντα που λυμαίνονται την Ελλάδα!
Ζητείται Εθνική Συνείδηση
Η Ελλάδα στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Η Ελλάδα αντιστέκεται. Η Ελλάδα διαπραγματεύεται. Η Ελλάδα φεύγει από το Ευρώ. Η Ελλάδα μένει στο ευρώ. Η Ελλάδα πέτυχε συμφωνία. Η Ελλάδα δεν πέτυχε συμφωνία.
Μια μικρή χώρα κατάφερε να μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλου του κόσμου. Θύμα –χαρακτηριστικό– της οικονομικής κρίσης και των παγκόσμιων τοκογλύφων αναζητά μια ταυτότητα κι ένα ρόλο αντάξιο της ιστορίας της, σε μια Ευρώπη που αλλάζει, γερμανοποιείται και ενδιαφέρεται μόνο για πλεόνασμα, αγνοώντας την φτώχεια και την κακοποίηση των πολιτών της.
Η Ελληνική κυβέρνηση έχει εκ των πραγμάτων δύσκολη αποστολή. Αντιμέτωπη με τους άκαμπτους εξουσιαστές και τους καταλειψίες της παγκόσμιας οικονομίας (λέγε με δανειστές, θεσμούς κ.λπ.) από τη μια, και χτυπημένη από μια ανέλεκτη κριτική από βαρώνους της επικοινωνίας και αποτυχημένους πολιτικούς από την άλλη, προσπαθεί να πετύχει μια συμφωνία, πιο αποτελεσματική και σίγουρα διαφορετική από αυτές που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Όμως το εύχομαι. Δεν ξέρω αν μπορεί να πετύχει μια καλή συμφωνία, όμως το ελπίζω. Αυτό λέει η συνείδησή μου. Δεν με νοιάζουν τα πρόσωπα, ούτε οι ταμπέλες των κομμάτων. Πάει καιρός που τα κόμματα έπαψαν να έχουν ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Δεν είναι λοιπόν ιδεολογικό το ζήτημα. Είναι καθαρά θέμα Εθνικής Συνείδησης.
Ο Αλέξης Τσίπρας, με τη νίκη του στις εκλογές πήρε σαφέστατο μήνυμα από τον ελληνικό λαό. Ότι δηλαδή, θέλει έναν πρωθυπουργό που θα τον απαλλάξει από τα καρτέλ, τα μονοπώλια και τους οικονομικούς καρχαρίες. Αν οι Έλληνες ήθελαν τα μονοπώλια θα ψήφιζαν ΚΚΕ, που ανοιχτά και έντιμα πρεσβεύει την συγκέντρωση πλούτου στο κράτος και μετά τη διανομή τους στους πολίτες με κριτήρια που θα ορίζει το κόμμα. Οι Έλληνες έχουν μάθει να δημιουργούν. Να παράγουν για τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους και την πατρίδα τους. Αν τους στερήσεις αυτή τη δυνατότητα, αν τους αποκλείσεις από την αγορά εργασίας, αν τους κόψεις τα φτερά τους, τότε δημιουργείς μια κοινωνία αδύναμη, μελαγχολική, απαισιόδοξη, απάνθρωπη. Μια κοινωνία , έρμαιο των αρπακτικών, που δεν χορταίνουν ποτέ. Το παράδειγμα «των αρπακτικών» της τουριστικής βιομηχανίας είναι χαρακτηριστικό. Το εθνικό μας προϊόν έπαψε να συντηρεί χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, παρότι οι αφίξεις πολαπλαστιάστηκαν και οι διανυκτερεύσεις αυξήθηκαν. «Λίγοι και εκλεκτοί» με τη βοήθεια του κράτους (ειδική νομοθεσία, κανένας έλεγχος) οικοιοπειώνται τη μερίδα του λέοντος, αφήνοντας στους υπόλοιπους εργαζόμενους ψίχουλα.
Για τον Αλέξη Τσίπρα, ο πόλεμος με τα ολιγοπώλεια και τα καρτέλ είναι στοίχημα για την υστεροφημία του. Έχει λοιπόν δύο επιλογές.
Ή να αποχωρήσει περήφανος, όπως παλιότερα ο Κώστας Καραμανλής, ή να παλέψει μέχρι το τέλος και να νικήσει όλους αυτούς που έφτασαν τη χώρα μας στην κατάντια που είναι σήμερα. Αν επιλέξει το δρόμο που ακολούθησαν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς θα μπει κι αυτός στο κάδρο των αποτυχημένων κι από κει στο χρονοντούλαπο της «μαύρης» πολιτικής ιστορίας μας.
