Τα μέσα μαζικής προπαγάνδας "Δεν είναι αθλιότητα, είναι διεστραμμένος υπολογισμός-Στόχος τους η οργή"

Είναι τόσο διεστραμμένοι;
Είναι τόσο ψυχικά διαταραγμένοι;
Μιλώ για τα κοράκια της δήθεν ενημέρωσης που προβάλλουν τα καμένα κορμάκια των παιδιών!
Όχι.
Δεν πρόκειται περί αυτού.
Δεν πρόκειται περί ψυχικής διαταραχής αλλά για έναν απόλυτα διεστραμμένο υπολογισμό.
Η υπερπροβολή και η σκύλευση έχουν ως στόχο τα μυαλά.
Γιατί πρέπει να καούν κι αυτά. Γιατί έτσι λειτουργεί η «βιομηχανία της συνείδησης» και η θυγατρική της που είναι η «βιομηχανία των συγκινήσεων». Η δεύτερη έχει στόχο την πλήρη χειραγώγηση όχι μόνο του μυαλού αλλά και της ψυχής των ανθρώπων, δημιουργώντας «αυτόματους κοινωνικούς διακόπτες» διαρκούς επιτήρησης, οι οποίοι καθορίζουν την πολιτική θερμοκρασία της κοινωνίας.
Πρέπει, με άλλα λόγια, να υπερθερμανθούν τα μυαλά και να πυρποληθούν οι ψυχές, ή να καταψυχθούν, αν είναι ανάγκη.
Τα μέσα μαζικής προπαγάνδας λειτουργούν κυριολεκτικά ως θερμοστάτες της κοινωνικής θερμοκρασίας που άλλοτε δημιουργούν συνθήκες υπερθέρμανσης και άλλοτε συνθήκης κατάψυξης.
Γι’ αυτό είναι αναγκαίος ο έλεγχος των “κοινωνικών διακοπτών”(ΜΜΕ) που θερμαίνουν ή καταψύχουν συνειδήσεις και συγκινήσεις. Αυτοί που τους ελέγχουν διαχειρίζονται και τον πολιτικό χρόνο, που είναι ο ψυχρός χρόνος της υπομονής(λέγεται και πολιτική «ανοχή») και ο θερμός χρόνος της οργής και της σύγκρουσης. Σήμερα, στην Ελλάδα ισχύει η δεύτερη εκδοχή.
Η σύγκρουση είναι γεγονός. Όλα, συνεπώς, θα τεθούν στην υπηρεσία της ανόδου της θερμοκρασίας και ως καύσιμο θα χρησιμοποιηθούν τα πάντα, ακόμα και οι άνθρωποι, ακόμα και οι φωτογραφίες από τα καρβουνιασμένα σώματα των άτυχων μικρών παιδιών στο Μάτι (οι άθλιοι!).
Αυτό στους υποψιασμένους θα προκαλέσει απέχθεια, αλλά στους πολλούς θα εντείνει την οργή.
Αυτός είναι ο στόχος!
Πρέπει, συνεπώς, να αντιμετωπίσουμε, εκτός από τους διαχρονικούς “εμπρηστές” της φύσης και τους εμπρηστές των συνειδήσεων –να δημιουργήσουμε, όπως γράφαμε προ ημερών, αντιπυρική ζώνη και στα μυαλά-, να διεκδικήσουμε τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού χρόνου μέσω του εκδημοκρατισμού των θεσμών-θερμοστατών, δηλαδή των μίντια, κυρίως της τηλεόρασης, αλλά και των κοινωνικών δικτύων. Είναι αναγκαία μία δημοκρατική «χρονοπολιτική», που θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Γιατί οι ετεροχρονίες και οι ανισότητες τσακίζουν την κοινωνική συνοχή και είναι ο λόγος της μη συναίσθησης του κοινού συμφέροντος αλλά και η αιτία της πολυδιάσπασης της «μεγάλης οργής», που καταλήγει στον εμφύλιο των «κάτω»(κοινωνικός αυτοματισμός) και στην ενίσχυση του φασιστικού φαινομένου.