Στις 21 Μάρτη οι Κούρδοι γιορτάζουν μαζικά την εαρινή ισημερία, το Νεβρόζ, που είναι ταυτόχρονα εθνική γιορτή και πρωτοχρονιά.
https://twitter.com/dersi4m/status/1505236506717392896?s=21
https://twitter.com/dersi4m/status/1505246902094376964?s=21
https://twitter.com/dersi4m/status/1505253548212330512?s=21
https://twitter.com/dersi4m/status/1505257048245739537?s=21
https://twitter.com/dersi4m/status/1505261278918590477?s=21
https://twitter.com/dersi4m/status/1505265491979509763?s=21
Στις 21 Μάρτη οι Κούρδοι γιορτάζουν μαζικά την εαρινή ισημερία, το Νεβρόζ, που είναι ταυτόχρονα εθνική γιορτή και πρωτοχρονιά.
Από τα βάθη των αιώνων, οι αρχαίοι λαοί που οι θεολογικές τους αναφορές περνούν από τον σεληνιακό στον ηλιακό κύκλο, η εαρινή ισημερία αποκτά τεράστια σημασία. Γίνεται γιορτή της αναγέννησης της φύσης, σύμβολο της επικράτησης του φωτός πάνω στις δυνάμεις τους σκότους, γίνεται αρχή μιας νέας ζωής, γίνεται πρωτοχρονιά, γίνεται σύμβολο εθνικής αναγέννησης.
Οι γιορτές της εαρινής ισημερίας, της 21ης Μάρτη, ήταν αφιερωμένες εξίσου σε ανδρικές ηλιακές θεότητες (Διόνυσος, Ηλιος, Μίθρας, Άδωνις, Οντίν) και σε χθόνιες γυναικείες γονιμικές θεότητες (Κυβέλη, Αστάρτη, Ιστάρ, Ισις, Ανάτ, Οστάρα κλπ). Είναι η μέρα που η Κόρη, η Περσεφόνη, επιστρέφει στη Μητέρα Δήμητρα, επιστρέφει στη γη από τον κάτω κόσμο, φέρνοντας μαζί της το φως, τη χαρά και τη γονιμότητα.
Ο χριστιανισμός — κατά βάση ηλιακή θρησκεία – ενσωμάτωσε τις αρχαίες τελετές και παραδόσεις σε μεγάλο βαθμό, έτσι που γιορτάζει την Ανάσταση την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.
Newroz σημαίνει «Νέα μέρα», η αρχική της έννοια στα αρχαία περσικά ήταν «Νέο Φως». Κυρίαρχο στοιχείο των γιορτασμών του Νεβρόζ είναι η φωτιά. Η φωτιά που εξαγνίζει, που καταστρέφει τα σκοτάδια και ταυτόχρονα δημιουργεί από τις στάχτες της την ελπίδα, την ελευθερία, τη νέα ζωή.
Οι φωτιές που ανάβουν και οι χοροί των Κούρδων κατά τους εορτασμούς του Νεβρόζ, διηγούνται, στη βάση του Ζωροαστρισμού, σ την ιστορία του δημοφιλέστερου και σπουδαιότερου ήρωα των πρωτοϊρανικών λαών, του σιδηρουργού Κάβα (αντίστοιχου του Ηρακλή των αρχαίων Ελλήνων) που με το σφυρί του συνέθλιψε τον άθλιο πατροκτόνο τύραννο, τον βασιλιά Ντεχάκ και έφερε πίσω το φως.
Ανάμεσα στα δυο μεγάλα ποτάμια, τον Ευφράτη και τον Τίγρη, στα όρη Ζάγκρος υπήρχε, κομμένο από το βράχο του βουνού, το τεράστιο πέτρινο κάστρο με τους ψηλούς πυργίσκους και τους σκοτεινούς τοίχους, του Ασσύριου δυνάστη Ντεχάκ, που ο στρατός του τρομοκρατούσε όλα τα έθνη, στη Μεσοποταμία.
Το πνεύμα του Κακού, ο σκοτεινός Αχριμάν, κυριάρχησε πάνω στον Ντεχάκ, του φύτεψε δυο μεγάλα μαύρα φίδια στους ώμους του και τον υποχρέωσε να τα τρέφει, με τα μυαλά δυο νέων από τις πόλεις και τα χωριά του βασιλείου, που θυσίαζε κάθε μέρα.
Από τότε που ο βασιλιάς των φιδιών άρχισε να κυβερνά ο ήλιος αρνήθηκε να ανατέλλει. Το σκοτάδι απλώθηκε στη χώρα.
Κάτω από το κάστρο ζούσε ο Κάβα, ένας σιδεράς που έφτιαχνε πέταλα για τα περίφημα άλογα της Μεσοποταμίας. Ο Κάβα είχε ήδη θυσιάσει στα φίδια του Ντεχάκ 16 από τα 17 παιδιά του. Όταν ο Ντεχάκ απαίτησε τη θυσία και της τελευταίας κόρης του, ο Καβα, αφου ξεγέλασε τα φίδια προσφέροντας τα μυαλά δυο προβάτων, αποφάσισε να επαναστατήσει. Συγκέντρωσε τα παιδιά που σώθηκαν με το ίδιο τέχνασμα στα βουνά Ζάγκρος, τα έμαθε να ζουν ελεύθερα, να επιβιώνουν μόνα τους και να πολεμούν. Ετσι δημιουργήθηκε ένας επαναστατικός στρατός.
Όταν ήρθε ο καιρός ξεκίνησαν την πορεία τους προς το κάστρο. Πλησιάζοντας το κάστρο ο στρατός του Κάβα είχε φτάσει σε πολλές χιλιάδες.
Ο Κάβα, φορώντας τη δερμάτινη ποδιά του, με το σφυρί του έδειξε τις πύλες του κάστρου, το πλήθος που τον ακολουθούσε γκράμισε τις πύλες που είχαν σχήμα φτερωτών πολεμιστών, και γρήγορα εξουδετέρωσαν τους άνδρες του Ντεχάκ.
Ο σιδεράς έτρεξε κατευθείαν στους θαλάμους του Ντεχάκ, και σκότωσε τον βασιλιά των φιδιών. Τα δυο φίδια αμέσως μαράζωσαν. Στη συνέχεια ανέβηκε στην κορυφή του βουνού πάνω από το κάστρο και άναψε μια μεγάλη φωτιά για να πει σε όλους τους ανθρώπους της Μεσοποταμίας ότι ήταν ελεύθεροι. Σύντομα, εκατοντάδες πυρκαγιές σε όλη τη γη φωτίστηκαν για να διαδώσουν το μήνυμα και οι φλόγες ανέβηκαν ψηλά στον νυχτερινό ουρανό, φωτίζοντάς τον και καθαρίζοντας τον αέρα της μυρωδιάς του Ντεχάκ και των κακών πράξεών του. Το σκοτάδι έφυγε.
Την αυγή ο Ηλιος επέστρεψε, διέλυσε τα σκοτεινά σύννεφα και ζέστανε τη γη. Η φύση είχε ξεκινήσει την αναγέννησή της.
Οι άνθρωποι τραγουδούσαν και χορεύονταν γύρω από τις φωτιές, κρατώντας τα χέρια τους με τους ώμους τους να παίζουν στον ίδιο ρυθμό με το φλάουτο και το τύμπανο. Οι γυναίκες με έντονα χρωματιστά φορέματα τραγουδούσαν τραγούδια αγάπης και οι άνδρες απαντούσαν καθώς όλοι κινούνταν γύρω από τις φλόγες.
Μέχρι σήμερα, τη μέρα της Άνοιξης, στις 21 Μαρτίου, Κούρδοι, Πέρσες, Αφγανοί και άλλοι άνθρωποι της Μέσης Ανατολής, γιορτάζουν την έλευση του νέου έτους, χορεύουν και πηδούν μέσα από πυρκαγιές για να θυμούνται τον Κάβα και το πως απελευθέρωσε τους λαούς από την τυραννία και την καταπίεση.
Για τους Κούρδους δεν είναι μόνο μια γιορτή για τη νίκη του φωτός αλλά συνδέεται , από τον 7ο κιόλας αιώνα π.Χ., με τους κοινωνικούς αγώνες των καταπιεσμένων λαών, Κούρδων, Βαβυλωνίων, Περσών και άλλων που ενώθηκαν και αποτέλεσαν την Μηδική Αυτοκρατορία, ενάντια στην βαρβαρότητα και την καταπίεση της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας.
Με πληροφορίες απο το imerodromos.gr